Zebrane od 2 do 15 w gęsty, baldachowaty kwiatostan, który wyrasta na gładkim, okrągłym na przekroju głąbiku, o wysokości do 65 cm. Kwiatostan wsparty jest 2–4 białawymi do ciemnofioletowych, papierzastymi, jajowatymi do lancetowatych podsadkami, długości 7–20 mm. Szypułki kwiatowe o długości 1–35 mm. Okwiat sześciolistkowy, niebieski, niebieskofioletowy, różowofioletowy lub biały. Listki okwiatu proksymalnie zrośnięte w wąskocylindryczną do krótkodzwonkowatej rurkę, o długości 3–12 mm, powyżej wolne, podniesione lub rozpostarte. W miejscu przejścia rurki w wolne listki okwiatu obecne są białe, lancetowate przydatki, o długości 4–6 mm i karbowanych wierzchołkach, nieco odgięte dystalnie, pochylone w kierunku pręcikowia, tworzące twór przypominający koronę. Sześć pręcików położonych jest w dwóch okółkach, trzy mniejsze są nadległe zewnętrznym listkom okwiatu i naprzemianległe z trzema większymi, nadległymi wewnętrznym listkom. Nitki od nasady główek wnikają między pylniki w postaci łącznika. Pylniki zewnętrznych pręcików mają długość 2–3 mm, a wewnętrznych 3–4 mm. Zalążnia górna, zbudowana z trzech owocolistków, siedząca, jajowata, trójkomorowa, o długości 4–8 mm. Szyjka słupka pojedyncza, o długości 4–8 mm, zakończona słabo trójklapowanym znamieniem[5].
Geofity pędowobulwiaste. Kwitną masowo po pożarach, ale nie są aktywnymi pirofitami, lecz wykorzystują otwarcie przestrzeni i zwiększenie zawartości składników odżywczych w glebie[6].
Gatunek należący do monotypowego rodzaju Dipterostemon z podrodziny Brodiaeoideae z rodziny szparagowatychAsparagaceae[8]. Przed 2017 r. był zaliczany do rodzaju Dichelostemma[4].
Nazwa naukowa rodzaju pochodzi od greckich słów δίπτερός (dipteros – dwuskrzydły) i στημόνας (stimonas – pręcik). Epitet gatunkowy po łacinie oznacza główkowaty[10].
Bulwocebule D. capitatus były spożywane przez około jedną trzecią plemion rdzennej ludności Kalifornii (plemiona Chumaszów, Cahuilla, Pajutów, Jokutów, Pomo i Hupa)[11], a ich duże ilości były zbierane w ponad połowie Kalifornii. Stanowiły one ważne źródło skrobi w diecie indian kalifornijskich. Bulwocebule były zbierane przed kwitnieniem, w trakcie kwitnienia lub po owocowaniu, w zależności od plemienia i indywidualnej rodziny. Miejsca zbiorów były odwiedzane corocznie, przez długi czas, a poszczególne miejsca stanowiły "własność" danej rodziny indian i były przez nie uprawiane: zbiór nie obejmował całej populacji, po zbiorze sadzono bulwki potomne, wysiewano nasiona, powodowano pożary w celu ograniczenia konkurencji oraz nawadniano rośliny[6].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-05](ang.).
↑ abRobert E. Preston. New nomenclatural combinations for blue dicks (Dipterostemon capitatus; Asparagaceae: Brodiaeoideae). „Phytoneuron”. 15, s. 1-11, 2017.
↑ abcdeM Kat Anderson, Warren Roberts: USDA: Blue dicks. USDA, NRCS, National Plant Data Center & University of California-Davis Arboretum. [dostęp 2021-03-08].
↑M. Kat Anderson, David L. Rowney. The Edible Plant Dichelostemma capitatum : Its Vegetative Reproduction Response to Different Indigenous Harvesting Regimes in California. „Restoration Ecology”. 7 (3), s. 231–240, 1999. Wiley. DOI: 10.1046/j.1526-100x.1999.72016.x. ISSN1061-2971. (ang.).