Diuranian amonu

Diuranian amonu

Nazewnictwo Inne nazwy i oznaczenia Stocka uranian(VI) amonu inne ADU (z ang. ammonium diuranate)
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	(NH 4) 2U 2O 7[1]
Masa molowa	624,13 g/mol
Wygląd	czerwono-żółty, bezpostaciowy proszek[2] lub żółte, krystaliczne ciało stałe[1]
Identyfikacja
Numer CAS	7783-22-4
PubChem	197096
InChI InChI=1S/2H3N.7O.2U/h2*1H3;;;;;;;;;/q;;7*-2;;/p+2 InChIKey ZAASRHQPRFFWCS-UHFFFAOYSA-P
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie nierozpuszczalny[2] w innych rozpuszczalnikach rozpuszczalny w kwasach, nierozpuszczalny w zasadach[2]
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[3] Niebezpieczeństwo Zwroty H H300, H330, H373, H411 Zwroty P brak wiarygodnych danych
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Diuranian amonu, ADU, (NH
4)
2U
2O
7 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy diuranianów. W warunkach standardowych jest czerwono-żółtym, bezpostaciowym proszkiem^[2] lub żółtym, krystalicznym ciałem stałym^[1].

Otrzymywany przez wprowadzenie do roztworu azotanu uranylu roztworu węglanu amonu, szczawianu amonu lub amoniaku^[1].

Stosowany jako półprodukt do otrzymywania tlenków uranu na skalę przemysłową, z uwagi na rozkładanie się do UO
3 (w temperaturze 600–800 °C) lub U
3O
8 (w 800–1000 °C). W chemii analitycznej służy do oddzielania uranu od innych jonów^[1].

Przypisy

1. Encyklopedia Techniki. Energia jądrowa, JanJ. Zienkiewicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1970, s. 16, OCLC 749254506 .
2. CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-48, ISBN 978-1-4987-5429-3  (ang.).
3. Związki uranu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2017-09-11]  (ang.).