Dobrosław II

Dobrosław
ilustracja
król Zety
Okres

od 1101
do 1102

Poprzednik

Konstantyn Bodin

Następca

Kočapar Radoslavljević

Dane biograficzne
Dynastia

Predimirowicze

Ojciec

Michał I

Dobrosław II - król Zety od 1101 do 1102 roku.

Dobrosław był synem króla Zety Michała I i jego drugiej żony Greczynki, krewnej cesarza Konstantego IX Monomacha. Miał trzech młodszych braci: Petrisława, Nicefora i Teodora. Był też przyrodnim bratem króla Zety, syna Michała I z pierwszego małżeństwa, Konstantyna Bodina[1].

Król Bodin miał pięciu synów. W połowie lat 90. żaden z nich nie osiągnął jednak jeszcze lat męskich. Natomiast oprócz czterech dorosłych braci przyrodnich króla, żyło jeszcze ośmiu synów jego stryja Radosława. Po śmierci stryja władającego nad Trawunią, najstarszy z nich Banisław nie chciał uznać zwierzchnictwa Bodina. W Zecie nie obowiązywała zasada primogenitury zapewniająca sukcesję najstarszemu synowi władcy. Do sukcesji powołani byli wszyscy dorośli członkowie rodziny królewskiej istniało więc duże prawdopodobieństwo, że w razie śmierci Bodina, przed osiągnięciem przez synów dorosłości, to nie oni obejmą tron. Jeszcze w połowie lat 90. Konstantyn Bodin podjął próbę uregulowania sprawy następstwa tronu. Przyniosła ona śmierć z ręki królewskiej dwóch spośród synów Radosława (Branisława i Gradisława) i ucieczkę pozostałych przy życiu Radosławowiczów pod opiekę cesarza biznatyńskiego[2].

Sytuacja ta bynajmniej nie rozwiązała sprawy następstwa tronu. Po śmierci Bodina w 1101 roku pretensje do tronu, oprócz walczącej o prawa synów królowej wdowy, zgłosili również bracia przyrodni zmarłego króla, na których czele stanął Dobrosław. Najstarszy syn zmarłego króla, Michał, kilkunastoletni wówczas, uległ ostatecznie i tytuł królewski otrzymał Dobrosław. Na wieść o śmierci Bodina w sprawy Zety postanowił się jednak wmieszać również cesarz bizantyński, wykorzystując zeckich wygnańców przebywających od kilku lat w Konstantynopolu. Z rozkazu cesarskiego synowie i wnukowie Radosława zostali przewiezieni do Dracza. Stamtąd Kočapar Radoslavljević, wspierany przez Bizantyńczyków, udał się do Raszki szukać pomocy przeciw Dobrosławowi[2]. Raszka stanowiła wówczas terytorium zależne od Zety. Wielki żupan Wukan skorzystał więc z okazji do zrzucenia zwierzchnictwa. W bitwie nad Moračą pokonał wojska Dobrosława, a na tronie Zety osadził Kočapara Radoslavljevicia[3].

Dobrosław schwytany przez wroga, został uprowadzony do Raszki jako więzień. Po dwunastoletnim uwięzieniu powrócił do Zety w 1114 roku. Po śmierci swego siostrzeńca Włodzimierza został z rozkazu królowej Jakwinty, która obawiała się jego powrotu do władzy, wykastrowany, oślepiony. Resztę życia spędził zamknięty w klasztorze św. Sergiusza jako mnich[1].


Związki rodzinne Dobrosława[4][1]
                       
  Stefan Dobrosław
(panował ok. 1042-1050) 		 
     
         
  Gojisław Michał
(panował 1052-1081) 		Saganek Radosław Predimir
     
         
Włodzimierz
żupan Zety 		Konstantyn Bodin
(panował 1081-1101) 		  Dobrosław
(panował 1101-1102) 		Branisław Kočapar Radoslavljević
(panował 1102)
     
           
Włodzimierz
(panował 1102-1115) 		Michał
(pretendent w 1101) 		Jerzy Bodinović
(panował 1115-1118
i 1125-1131)


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Ch. Cawley: Medieval Lands.
  2. ↑ a b J. Fine: The Early Medieval Balkans. s. 230-231.
  3. ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 69.
  4. ↑ T. Wasilewski: Historia Jugosławii. s. 508.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Charles Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2009.
  • John Fine: The Early Medieval Balkans. Warszawa: The University of Michigan Press, 1991. ISBN 0-472-08149-7.
  • T. Wasilewski: Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak, T. Wasilewski: Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. ISBN 83-04-01638-9.