Droginia

Droginia

wieś
Centrum Seniora w Droginii
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	myślenicki
Gmina	Myślenice
Liczba ludności (2022)	1306[2]
Strefa numeracyjna	12
Kod pocztowy	32-400[3]
Tablice rejestracyjne	KMY
SIMC	0327534
Położenie na mapie gminy Myślenice Droginia
Położenie na mapie Polski Droginia
Położenie na mapie województwa małopolskiego Droginia
Położenie na mapie powiatu myślenickiego Droginia
49°51′05″N 20°00′25″E/49,851389 20,006944[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Droginia – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Myślenice.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Droginia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.

Położenie

Wieś leżała na prawym brzegu Raby, w połowie odległości między Dobczycami, a Myślenicami. W 1986 Droginia znalazła się na dnie sztucznego Jeziora Dobczyckiego. Na północno-zachodnim skłonie Pasma Ostrysza pozostały tylko niewielkie jej przysiółki i pojedyncze zagrody oraz w dolnym odcinku doliny Trzemeśnianki jeden obszerny przysiółek Banowice. Na zalesionym wzgórzu Tuleja (392 m) znajdują się skałki^[4].

Części wsi

Integralne części wsi Droginia^[5][6]

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0327586	Banowice	przysiółek
0327540	Brzeżki	część wsi
0327557	Nowa Wieś	część wsi
0327563	Tulej	część wsi
0327570	Zalas	część wsi

Historia

Według legendy głosił tutaj w roku 996 Słowo Boże biskup praski Wojciech, z rodu Sławinska, czeskiego księcia Libic, święty od 999. Wiadomo, że w 1239 Gryfici, fundatorzy klasztoru cystersów w Szczyrzycu wykupili ją drogą zamiany za wsie Latoszyn i Straszęcin koło Dębicy. Była własnością wojewody krakowskiego Teodora^[7]. Już wtedy istniała w Droginii kaplica, młyn i karczma. Obiekty te świadczą, że w tym czasie Droginia stanowiła atrakcyjny ośrodek osadnictwa przy trakcie, wiodącym z Krakowa przez Siepraw, na Podhale, do Słowacji i Węgier. W 1498 Jan Jordan z Zakliczyna przejął tutejsze sołectwo z rąk mieszczan, a w 1502 wszedł w posiadanie również samej Drogini; w zamian za nie odstąpił klasztorowi w Szczyrzycu sołectwo w Głogoczowie. Wkrótce Jordanowie założyli w Drogini folwark. W rękach tej rodziny, z przerwą w XVII w., kiedy była w części własnością Brzechwów, Droginia pozostawała aż do drugiej połowy XVIII w.

Na przełomie lat 1807–1808 w Drogini, razem z Banowicami, znajdowały się 92 domy a liczba ludności wynosiła 571 osób^[8].

W czasie I wojny światowej Pasmo Glichowca było rejonem zażartych walk oddziałów armii austro-węgierskiej i rosyjskiej. Poległych żołnierzy pochowano na cmentarzu wojennym nr 371 w Drogini^[4].

19 stycznia 1945 Niemcy spacyfikowali wieś. Zabili 5 osób, a 6 ciężko ranili^[9].

Przysiółek Banowice przez kilka wieków stanowił oddzielną wieś. Przed 1986 do Banowic przesiedlono większość mieszkańców „starej Drogini”. Na przydzielonych im działkach budowlanych o powierzchni 12 arów każda, powstały nowe zabudowania o charakterze domków jednorodzinnych i wilii. Na rolnicze obejścia gospodarskie, a tym bardziej na przydomowe ogródki i sady, nie wystarczyło już miejsca. Tak, więc osiedleńcy drogińsko-banowiccy mieszkają jakby na podmiejskim osiedlu willowym.

Zabytki

Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego^[10].

• Cmentarz z I wojny światowej.

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26305
2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .
3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 233 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
4. Dariusz Dyląg, Piotr Sadowski: Beskid Myślenicki. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005. ISBN 83-89188-41-4. Brak numerów stron w książce
5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
6. GUS. Rejestr TERYT
7. Sławomir Wróblewski, Najdawniejsze osadnictwo rycerskie na ziemi sądeckiej, w: Rocznik Sądecki, tom XLIII, Nowy Sącz 2015, s. 45.
8. Słownik miejscowości i elity wiejskiej zachodniej Małopolski [online], www.gospodarka-galicji.pl [dostęp 2020-12-21] .
9. Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 173.
10. Wykaz obiektów wpisanych do Rejestru Zabytków Nieruchomych Województwa Małopolskiego z uwzględnieniem podziału na powiaty i gminy [online], wuoz.malopolska.pl [dostęp 2023-12-07] .

Linki zewnętrzne

• Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 147 .
• Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 439 .