Dyschirius angustatus | |||
(Ahrens, 1830) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Podrodzaj |
Dyschirius s.str. | ||
Gatunek |
Dyschirius (Dyschirius) angustatus | ||
Synonimy | |||
|
Dyschirius angustatus – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny grzebielników.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1830 roku przez Augusta Ahrensa pod nazwą Clivina angustata[1].
Chrząszcz o mocno wydłużonym, prawie walcowatym ciele długości od 2,9 do 3,8 mm. Głowa jest czerwonobrązowa z rdzawobrązowymi głaszczkami i czułkami; te ostatnie bywają już od drugiego członu przyciemnione. Nadustek odznacza się brakiem zęba pośrodku przedniej krawędzi oraz obecnością głębokiej bruzdy w tyle. Ciemię jest silnie pomarszczone. Przysadziste, niewiele dłuższe niż szerokie przedplecze jest z wierzchu brązowe do czarnego z lekkim połyskiem metalicznym, od spodu zaś rdzawobrązowe. Obrzeżenie boków przedplecza wyraźnie sięga ku tyłowi do tylnego chetoporu (punktu szczecinkowego). Pokrywy są brązowe do czarnych z lekkim połyskiem metalicznym oraz z rdzawobrązowymi podgięciami. Rzędy pokryw są delikatniej niż u D. extensus zaznaczone. Powierzchnie pokryw mają po jednym chetoporze (punkcie szczecinkowym) przypodstawowym, po jednym chetoporze dyskalnym i po jednym chetoporze przedwierzchołkowym, natomiast pozbawione są chetoporów zabarkowych. Czasem trafiają się osobniki bez chetoporów dyskalnych. Szereg chetoporów w bocznych bruzdach pokryw jest rozlegle pośrodku przerwany. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone. Odnóża są rdzawobrązowe. Przednia ich para jest grzebna i ma na zewnętrznej krawędzi goleni rzucające się w oczy zęby, z których niższy jest duży, oraz niezakrzywioną dowewnętrznie ostrogę tak długą jak kolec wierzchołkowy. Odwłok jest czarny lub brązowy z rdzawobrązowym wierzchołkiem[2].
Owad rozmieszczony od nizin po góry[2]. Zamieszkuje niezarośnięte pobrzeża wód płynących i stojących o podłożu piaszczystym lub gliniasto-piaszczystym, nasłonecznione do zacienionionych skarpy piaszczyste i lessowe oraz wyrobiska piasku[2][3][4]. W przeciwieństwie do większości wałeczników spotykany jest także na stanowiskach suchszych, oddalonych od wody[3]. Żyje w wykopanych w glebie norkach. Poluje na drobne bezkręgowce[2].
Gatunek palearktyczny, europejski, znany z Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Bośni i Hercegowiny, Grecji oraz europejskiej części Rosji[5]. Na wschód sięga po środkowe biegi Dniepru i Wołgi[2].
W Czechach jest bardzo rzadki, tylko lokalnie znajdywany[2]. Na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej” umieszczony jest jako gatunek narażony na wymarcie (VU)[6]. Również na Słowacji gatunek uchodzi za rzadkość[2].