Dyschirius neresheimeri
| Dyschirius neresheimeri | |||
| Wagner, 1915 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Podrodzaj | |||
| Gatunek |
Dyschirius (Dyschiriodes) neresheimeri | ||
| Synonimy | |||
| |||
Dyschirius neresheimeri – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny grzebielników.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1915 roku przez Hansa Wagnera. Epitet gatunkowy nadano na cześć Juliusa Neresheimera[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Chrząszcz o mocno wydłużonym ciele długości od 4,5 do 6 mm. Głowa ma nadustek pozbawiony zęba pośrodku przedniej krawędzi. Obrzeżenie boków przedplecza wyraźnie sięga ku tyłowi do tylnego chetoporu (punktu szczecinkowego). Pokrywy mają słabo wgłębione, wyraźnie punktowane, u szczytu skrócone rzędy oraz płaskie do co najwyżej delikatnie wypukłym międzyrzędy. Podstawa pokryw jest nieobrzeżona, matowa wskutek wyraźnego siateczkowania. Powierzchnie pokryw mają po jednym chetoporze (punkcie szczecinkowym) przypodstawowym, po jednym chetoporze zabarkowym, po dwa chetopory dyskalne i po dwa chetopory przedwierzchołkowe. Okolice chetoporów przypodstawowych są matowe. Szereg chetoporów w bocznych bruzdach pokryw jest rozlegle pośrodku przerwany. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone. Odnóża pierwszej pary są grzebne i mają golenie o bardzo niewyraźnym i stępionym dolnym ząbków krawędzi zewnętrznej[2].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Owad rozmieszczony na nizinach[2]. Zasiedla piaszczyste i piaszczysto-muliste stanowiska na pobrzeżach większych rzek[3][4]. Żyje w wykopanych w glebie norkach. Poluje na drobne bezkręgowce[2]. Związany jest pokarmowo m.in. z różnymi stadiami rozwojowymi wściubów B. opacus, B. pallipes i B. subterraneus[4].
Gatunek palearktyczny, znany z Holandii, Niemiec, Szwecji, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Ukrainy, europejskiej części Rosji oraz zachodniego Kazachstanu[5][2]. Na wschód dochodzi do Uralu Południowego[2], a na północ do Upplandu[3]. W Polsce znany jest z nielicznych stanowisk na Pobrzeżu Bałtyku, Nizinie Wielkopolsko-Kujawskiej, Dolnym Śląsku, Nizinie Mazowieckiej i Wyżynie Lubelskiej[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ H. Wagner. Beiträge zur Coleopterenfauna der Mark Brandenburg. I. „Entomologische Mitteilungen”. 4, s. 240-245, 1915.
- ↑ a b c d e Karel Hůrka: Carabidae of the Czech and Slovak Republics. Zlin: Kabourek, 1996, s. 36-40, 114-132.
- ↑ a b Bolesław Burakowski, Maciej Mroczkowski, Janina Stefańska, Chrząszcze – Coleoptera. Biegaczowate – Carabidae, część 2, „Katalog Fauny Polski”, 3, 13, Warszawa: Instytut Zoologiczny Polskiej Akademii Nauk, 1974.
- ↑ a b c P. Sienkiewicz, B. Staniec. Nowe dane o występowaniu gatunków z rodzaju Dyschirius Bon. (Coleoptera: Carabidae) w środkowo-wschodniej Polsce z uwzględnieniem związanych z nimi kusakowatych z rodzaju Bledius Leach (Coleoptera: Staphylinidae). „Wiadomości Entomologiczne”. 25 (2), s. 69-78, 2006.
- ↑ M. Balkenohl, Scaritinae, [w:] Ivan Löbl, Aleš Smetana (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume I. Archostemata - Myxophaga - Adephaga, Stenstrup, Denmark: Apollo Books, 2003, s. 223-230, ISBN 87-88757-73-0.