Nazwa może wynikać z faktu używania łuków przez sąsiadów państwa faraonów lub też pochodzić od rytuału niszczenia (łamania) uzbrojenia pokonanych wrogów[2].
Określenie to nie odnosiło się do stałej grupy ludów, ale w zależności od okresu historycznego do różnych plemion i nacji rywalizujących w tym czasie z Egiptem. Zazwyczaj zaliczano do nich jednak „Nubijczyków” i „Azjatów”[3].
Dziewięć Łuków przedstawiano zazwyczaj jako dziewięć sztuk broni lub dziewięciu różniących się etnicznie jeńców, zazwyczaj przygniecionych stopami faraona. Tradycyjnie zdobiono nimi królewskie przedmioty tj.: sandały, stopnie, podstawy posągów w taki sposób, aby władca mógł je deptać[4].
Najstarsze przedstawienie pojawiło się w okresie Starego Państwa na podstawie posągu faraona Dżosera. Zwieńczone szakalem pojawiło się na pieczęci nekropolii Doliny Królów, zapewne z intencją symbolicznego odstraszenia grabieżców i wszelkiego zła, mogącego zakłócić spokój zmarłych[3]. Według niektórych, Dziewięć Łuków mogło mieć znaczenie magiczne, egzekracyjne (służące zaklinaniu) które praktykowano urzędowo[5].
Oprócz tego, znak Dziewięciu Łuków pojawiał się na najważniejszych egipskich inskrypcjach, przedstawiających najcięższe wojenne zmagania[6]. Na niektórych w sposób symboliczny przedstawiały faraonów jako obrońców Egiptu[7].
O wieloznaczności tego terminu i kłopotach jakie sprawia jego interpretacja, może świadczyć fakt, że początkowo, bezpośrednio po zjednoczeniu (w okresie predynastycznym) w połączeniu z ze znakiem rekhyt (ptak) Dziewięć Łuków odnosiło się również do podbitych prowincji Dolnego Egiptu[8]. Z czasem przybrało znaczenie opisujące dominia, tzn. że określano nim ziemie nad którymi panował faraon. W tym przypadku zaliczano do Dziewięciu Łuków także Dolny i Górny Egipt[9][10].