| Data śmierci |
1527 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
murarz |
Eberhard (Erhard) Rosemberger, Eberhard z Koblencji (zm. 1527) – niemiecki murarz (murator) okresu renesansu.
Pochodził z Koblencji. Od 1493 przebywał w Krakowie[1]. W 1493 procesował się z Markiem Krzywonosem, od którego domagał się zwrotu dłużnego wiardunku. Artysta uchodził za osobę niezwykle kłótliwą i awanturniczą. W 1498 lub 1499 murarz Klemens oskarżył Rosembergera o zniesławienie, lecz sprawa zakończyła się zwolnieniem artysty od zarzutu przez sąd ławniczy[2][3]. Z kolei w 1499 murarz Stanisław procesował się z nim o pobicie, a murarz Jan oskarżył go o to, że zlecił napaść na niego swym trzem towarzyszom[2]. Na polecenie króla Aleksandra Jagiellończyka Eberhard z Koblencji wraz z Franciszkiem Florentczykiem kierował odbudową zamku na Wawelu po pożarze z 1499. Podczas gdy Fiorentino zajmował się głównie kamieniarstwem, Rosemberger odpowiadał za sprawy związane z murarstwem[4].
W 1501 Eberhard Rosemberger zamieszkał z żoną Katarzyną w kamienicy przy ulicy Świniej, którą zakupił od rzeźnika Jerzego Schlossera. W 1503 otrzymał zlecenie zbudowania muru między domami Szczepana Kija i Pawła Paczki, lecz na skutek niezbadania przez Rosembergera fundamentów jego dzieło szybko zaczęło ulegać zniszczeniu. Artysta zmuszony był naprawić mur na własny koszt[3]. W 1505 odbudował sklepienie w kaplicy św. Stanisława na Skałce, a swego brata polecił przeorowi Skałki Stefanowi jako potencjalnego budowniczego nagrobka biskupa krakowskiego, św. Stanisława ze Szczepanowa. W 1506 ksieni klasztoru norbertanek na Zwierzyńcu w Krakowie oskarżyła Eberharda Rosembergera o niedopełnianie obowiązków związanych z opieką nad dzierżawionym przez niego ogrodem, w którym zorganizował cegielnię. Rok później prepozyt zwierzyniecki Jan polecił zburzyć wszystkie budynki cegielniane, co doprowadziło Rosembergera do dużych strat materialnych, za które domagał się odszkodowania[3]. Około 1508 wykonywał drobne prace na zamku na Wawelu. W 1512 został starszym cechu murarzy, a w 1517 został oficjalnie uznany obywatelem miasta Krakowa. W 1517 wspólnie z murarzami Pawłem i Stefanem odpowiadał za budowę murowanej ściany między domami Nawojki z Lelowa i Jana Kislinga[2]. W 1518 otrzymał tytuł murarza miejskiego[3]. W 1520, działając we współpracy z Maciejem Stwoszem (bratem Wita Stwosza), Hanuszem Eichlerem i Albrechtem Widawskim, doprowadził do ugody mieszczan Mikołaja Heyna i Marcina Lorka[2].
Z małżeństwa z nieznaną bliżej Katarzyną pozostawił syna Mateusza[3].