Edycja typiczna

Wydanie typiczne, rzadziej edycja typiczna (łac. editio typica) – wzorcowe wydanie księgi liturgicznej obrządku zachodniego.

Procedura wydawania ksiąg liturgicznych w Kościele rzymskim

[edytuj | edytuj kod]
Strona tytułowa Mszału rzymskiego (2008): widoczne określenie editio typica tertia (trzecie wydanie typiczne)

Wydania typiczne publikowane są przez Stolicę Apostolską, najczęściej w języku łacińskim. Krajowym Episkopatom służą one za wzór do przekładów na języki narodowe. Przekłady oraz ponowne wydania ksiąg liturgicznych powinny zawierać oświadczenie o zgodności z wydaniem typicznym[1].

Przykłady wydań typicznych

[edytuj | edytuj kod]

Mszał Rzymski

[edytuj | edytuj kod]
  • Missale Romanum (1962) – ostatnie wydanie typiczne Mszału rzymskiego przed reformami wprowadzonymi po Soborze Watykańskim II, używane przez większość wspólnot, kultywujących liturgię rzymską w wersji przedsoborowej (nadzwyczajnej)[2]
  • Mszał rzymski z I połowy XX wieku. Widoczne określenie editio XV juxta typicam Vaticanam (wydanie 15. według typicznego watykańskiego)
    Missale Romanum (2002) – ostatnie (trzecie) wydanie typiczne, uwzględniające reformy, które wprowadzono po Soborze Watykańskim II (forma zwyczajna obrządku rzymskiego)[3]

Oficjum czyli liturgia godzin

[edytuj | edytuj kod]
  • Breviarium Romanum (1949, cztery tomy) – wydanie typiczne opublikowane po wprowadzeniu do liturgii Psalterium Pianum[4]
  • Liturgia Horarum (1985, cztery tomy) – wydanie typiczne opublikowane po wprowadzeniu do liturgii Neowulgaty[5]

Księgi chórowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Graduale Romanum (1908) – wydanie typiczne graduału, czyli księgi zawierającej śpiewy mszalne (nuty i teksty); żadne z wydań posoborowych nie jest wydaniem typicznym[6]
  • Antiphonale Romanum (1912) – wydanie typiczne antyfonarza, czyli śpiewów oficjum (nuty i teksty) na godziny dzienne (czyli oprócz matutinum)[7]

Inne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ritus servandus in concelebratione missae (1965) – wydanie typiczne ogłoszone w związku z wprowadzeniem możliwości koncelebry i komunii świętej pod dwiema postaciami do liturgii rzymskiej[8]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jan Dyduch, Kościelna aprobata publikacji - aspekt prawny, „Prawo Kanoniczne”, 36 (1-2), 1993, s. 55–67, DOI: 10.21697/pk.1993.36.1-2.04, ISSN 2353-8104 [dostęp 2024-03-06] (pol.).
  2. ↑ Missale Romanum ex decreto Ss. Concilii Tridentini Restitutum Summorum Pontificum cura recognitum. Editio Typica, Typis Polyglottis Vaticanis, 1962.
  3. ↑ Missale Romanum ex Decreto Sacrosancti Œcumenici Concilii Vaticani II instauratum, auctoritate Pauli Pp. VI promulgatum, Ioannis Pauli Pp. II cura Recognitum. Editio typica tertia, Typis Vaticanis, 2002.
  4. ↑ Breviarium Romanum, ex decreto Ss. Concilii Tridentini restitutum, Summorum Pontificum cura recognitum. Editio nova typica. Pars autumnalis, Typis Polyglottis Vaticanis, 1949, xxxi+911+[319]+55*.
  5. ↑ Officium Divinum ex decreto Sacrosancti OEcumenici Concilii Vaticani secundi instauratum, auctoritate Pauli Pp. VI promulgatum: Liturgia Horarum iuxta ritum Romanum. Editio typica altera. I: Tempus Adventus, tempus Nativitatis, Libreria Editrice Vaticana, 1985, s. 1401.
  6. ↑ Graduale sacrosanctae Romanae Ecclesiae de Tempore et de Sanctis SS. D. N. Pii X. Pontificis Maximi jussu restitutum et editum, Typis Vaticanis, 1908.
  7. ↑ Antiphonale Sanctae Romanae Ecclesiae pro diurnis horis Ss. D. N. Pii X. Pontificis Maximi jussu restitutum et editum, Romae: Typis Polyglottis Vaticanis, 1912, XVII+776+[221]+98*+48.
  8. ↑ Ritus servandus in concelebratione missae et ritus communionis sub utraque specie, Typis Polyglottis Vaticanis, 1965, s. 104.