Data i miejsce urodzenia |
ok. 1634 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość | |
Dziedzina sztuki | |
Epoka |
Eglon van der Neer (ur. ok. 1634 Amsterdam, zm. 3 maja 1703 w Düsseldorf)[1] – holenderski malarz.
Malarstwa uczył się u swojego ojca Aerta van der Neera oraz u Jacoba van Loo[1][2][3]. Prawdopodobnie w 1654 roku przebywał we Francja jako malarz hrabiego Dona , holenderskiego administratora ziem książąt orańskich[1][2][4] Przed 1659 powrócił do Amsterdamu. Tam ożenił się z Marią Wagensvelt (zm. 1677)[1][4]. W latach 1664–1679 mieszkał w Rotterdamie[1][2]. W 1670 był wzmiankowany jako członek haskiego bractwa Confrérie Pictura[1][2][3]. W latach 1679–1689 przebywał w Brukseli[1][2]. W 1681 poślubił flamandzką miniaturzystkę Marie Duchatel[1][4]. W 1687 został mianowany nadwornym malarzem króla Hiszpanii Karola II Habsburga[1][2][3]. Pracował dla różnych rodów szlacheckich[2], a w 1690 został malarzem nadwornym elektora Palatynatu Jana Wilhelam Wittelsbacha w Düsseldorfie[1]. W 1697, po śmierci swojej drugiej żony, ożenił się ze znakomitą portrecistką Adrianą Spilberg[1][4].
Specjalizował się w rodzajowych scenach we wnętrzach, w stylu Gerarda ter Borcha, przedstawiających głównie damy podczas zajęć domowych[2][3]. Był jednym z nielicznych artystów końca XVII wieku, który nadal nadawał symboliczne znaczenie swoim obrazom rodzajowym[3]. Malował również portrety oraz powstałe w latach 70. XVII w. obrazy historyczne[2][3]. Pod koniec lat 80. XVII w. skoncentrował się na pejzażach[2][3], nawiązując do twórczości Adama Elsheimera w licznych wersjach przedstawień Tobiasza i anioła[2]. Jego uczniem był Adriaen van der Werff[1][2].