Elektrownia jądrowa Peach Bottom

Elektrownia jądrowa Peach Bottom
Peach Bottom Nuclear Generating Station
Ilustracja
Budowa bloku nr 2 i nr 3 EJ Peach Bottom. Na drugim planie blok nr 1. Lata 70. XX wieku
Państwo

 Stany Zjednoczone

Status

Aktywna

Właściciel

Exelon Generation Co.

Operator

Exelon Generation Co.

Liczba bloków energetycznych

3

Zajmowana pow.

2,48[1] km²

Moce
Łączna moc:
- elektr. netto

2616 MW

- elektryczna brutto

2824 MW

- moc termiczna

7902 MW

Roczna prod. elektr.

19,86[2][3][4][5] TWh

Łączna wygen. moc elektry.

594[2][3][4] TWh

Źródła energii
Źródła energii:
- główne

tlenek uranu(IV) (5% wzbogacenia)[1]

- drugorzędne

tor[6]

Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy

1 lutego 1962[3]

Włączenie do sieci

27 stycznia 1967[3]

Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, po prawej znajduje się punkt z opisem „EJ Peach Bottom”
Położenie na mapie Pensylwanii
Mapa konturowa Pensylwanii, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „EJ Peach Bottom”
Ziemia39°45′30″N 76°16′05″W/39,758333 -76,268056
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Elektrownia jądrowa Peach Bottom (ang. Peach Bottom Atomic Power Station[6]) – czynna amerykańska elektrownia jądrowa położona koło miasteczka Peach Bottom w stanie Pensylwania, ok. 61 km od Baltimore[1]. Składa się z dwóch czynnych bloków z reaktorami wodno-wrzącymi i jednego nieczynnego bloku z reaktorem HTGR (pierwszy tego typu w USA i pierwszy na świecie podłączony do sieci energetycznej)[6].

Bloki nr 2 i 3 zostały zaprojektowane przez Bechtel, a reaktory dostarczył General Electric[7]. Reaktor nr 2 osiągnął stan krytyczny 16 września 1973, a reaktor nr 3 – 7 sierpnia 1974. Ostatnio wydane licencje zakładały pracę reaktorów, odpowiednio, do 2033[8] i do 2034[9]. W 2016 operator elektrowni zadeklarował, że na początku lat 20. XXI wieku będzie ubiegał się o przedłużenie licencji o kolejne 20 lat, tj. do 2053 i 2054. Zapowiedź ta spotkała się z krytyką lokalnych organizacji społecznych przeciwnych energetyce jądrowej, np. Three Mile Island Alert[10].

Elektrownia zatrudnia około 725 pracowników etatowych i ok. 275 pracowników kontraktowych[1]. Przy normalnej pracy obu bloków, elektrownia pobiera ze zbiornika Conowingo na rzece Susquehanna ok. 5700 m³ wody na minutę. Praktycznie całość tej wody wraca do zbiornika lub do atmosfery w postaci pary wodnej[1][11].

Elektrownia posłużyła jako placówka wzorcowa w badaniach nad bezpieczeństwem reaktorów jądrowych, takich jak NUREG-1150[12], czy State-of-the-Art Reactor Consequence Analyses[13].

Reaktor HTRG

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy blok elektrowni został zamówiony przez Philadelphia Electric Company[14]. Inwestycja kosztowała 28,5 mln USD (według wartości z 1962)[15]. Stanowi go nieczynny eksperymentalny reaktor wysokotemperaturowy chłodzony gazem (HTRG) – helem – z moderatorem grafitowym. Był to pierwszy reaktor tego typu w USA i pierwszy na świecie, który został podłączony do sieci energetycznej[6]. Wykorzystywał wysoko wzbogacone paliwo uranowo-torowe. Paliwo tego samego typu wykorzystywano potem w reaktorze HTRG elektrowni jądrowej Fort St. Vrain. Stalową obudowę bezpieczeństwa zbudowano już w trakcie eksploatacji bloku[16].

Pracował do 31 października 1974. Zużyte paliwo jądrowe zostało usunięte z bloku, a basen na paliwo został osuszony i poddany dekontaminacji. Zbiornik ciśnieniowy reaktora, układ obiegu pierwotnego i generatory pary pozostają na swoim miejscu. Blok znajduje się w stanie bezpiecznego zamknięcia (SAFSTOR). Demontaż planowany jest nie wcześniej niż w 2034, po wyłączeniu bloków 2 i 3[17].

Podstawowe parametry pracy[16]:

  • ciśnienie robocze obiegu pierwotnego: 2,3 MPa
  • temperatura chłodziwa na wlocie: 327 °C
  • temperatura chłodziwa na wylocie: 700÷726 °C
  • gęstość mocy: 8,3 MW/m³

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]
Nr bloku Blok 1 Blok 2 Blok 3
Typ HTRG[3] BWR[4] BWR[5]
Model BWR-4 Mark I[4] BWR-4 Mark I[5]
Status Wyłączony Aktywny Aktywny
Dostawca General Electric[8] General Electric[9]
Właściciel Exelon Generation Co.[3] Exelon Corp. (50%), PSEG Power (50%)[4] Exelon Corp. (50%), PSEG Power (50%)[5]
Operator Exelon Generation Co.[3] Exelon Generation Co.[4] Exelon Generation Co.[5]
Data rozpoczęcia budowy 1 lutego 1962[3] 31 stycznia 1968[4] 31 stycznia 1968[5]
Data osiąg. stanu kryt. 3 marca 1966[3] 16 września 1973[4] 7 sierpnia 1974[5]
Data włączenia do sieci 27 stycznia 1967[3] 18 lutego 1974 (komercyjnie - 5 lipca 1974)[4] 1 września 1974 (komercyjnie - 23 grudnia 1974)[5]
Data trwałego wyłączenia 31 października 1974[17]
Moc elektryczna netto 40[3] MW 1308[4][18] MW 1308[5][18] MW
Moc elektryczna brutto 42[3][19] MW 1412[4] MW 1412[5] MW
Moc termiczna 115[3] MW 3951[4] MW 3951[5] MW
Współczynnik wydajności 73%[3][20][21] % 99%[2][4][21] % 92%[2][5][21] %

Incydenty i awarie

[edytuj | edytuj kod]
  • W grudniu 1984 Institute of Nuclear Power Operations – organizacja zrzeszająca podmioty przemysłu jądrowego w USA – zwróciła uwagę kierownictwa ówczesnego operatora elektrowni, firmy Philadelphia Electric Company (PECo), na obniżanie się jakości i kultury pracy w elektrowni. Pół roku później, 10 czerwca 1985, inspektor krajowego nadzoru jądrowego, Nuclear Regulatory Commission, odnotował, że dyżurujący operator reaktora śpi na służbie – ma zamknięte oczy i odchyloną na bok głowę. Operator zaprzeczył jakoby spał i powiedział, że jedynie udawał. NRC uznało takie zachowanie za uchybienie normom bezpieczeństwa[14].
14 lipca 1985 reaktor nr 3 został planowo wyłączony z uwagi na wymianę paliwa jądrowego (w trakcie jego włączenia 18 marca 1986 popełniono błędy, za które NRC nałożył na operatora karę 200 000 USD). 23 września 1985 w kanale, którym uchodzi woda z obiegu wtórnego reaktora utonął technik chemiczny pobierający próbki wody. Ciało odnaleziono po 2 dniach poszukiwań. W listopadzie 1985 wykryto usterki we wszystkich 4 pompach awaryjnego systemu chłodzenia. Doszło też do wypadku w trakcie montażu separatora pary, który spowodował uszkodzenie dwóch elementów reaktora. 3 stycznia 1986 INPO listownie przypomniał dyrektorowi zarządzającemu PECo o pogarszających się standardach pracy elektrowni[14].
11 kwietnia 1986 operacja planowego wyłączenia reaktora zakończyła się jego automatycznym wyłączeniem (SCRAM). Trzy dni później prezes INPO spotkał się osobiście z dyrektorem zarządzającym PECo. Dwa tygodnie później, 26 kwietnia, nastąpiło kolejne awaryjne wyłączenie reaktora – tym razem podczas testów na linii bardzo wysokiego napięcia (500 kV)[14].
6 sierpnia 1986 elektrownia otrzymała od NRC niską ocenę okresowego przeglądu licencji (Systematic Assessment of Licensee Performance). W sierpniu i październiku doszło do serii spotkań i wymiany korespondencji między przedstawicielami NRC a PECo. Nie mogąc ustalić szczegółów automatycznego wyłączenia się reaktora z 17 marca 1987, i aby podnieść kwalifikacje personelu i przeszkolić nowy, z inicjatywy operatora do obsługi reaktorów zostali włączeni inżynierowie z firmy General Electric – producenta reaktorów. 24 marca jeden, lub kilku mentorów GE poinformował NRC, że operatorzy reaktorów notorycznie śpią, grają w gry i bawią się w trakcie zmian nocnych i weekendowych[10]. 31 marca 1987 elektrownia została wyłączona na polecenie NRC[14]. Było to pierwsze w historii USA wyłączenie elektrowni jądrowej z przyczyn nietechnicznych[10]. Po opublikowaniu raportu przez INPO, który nazwał elektrownię „wstydem dla całego sektora i kraju”, w lutym 1988 na wcześniejszą emeryturę odszedł prezes i główny kierownik utrzymania PECo. Miesiąc później odeszło z pracy jeszcze dwóch pracowników wysokiego szczebla. Elektrownia musiała zakupić na zewnątrz energię elektryczną, którą miała dostarczyć, co kosztowało około 14 milionów USD. Republikański senator na stan Pensylwania, John Heinz, powiedział, że wyłączenie elektrowni było „ostrzeżeniem dla przemysłu nuklearnego”[10]. Nowy zarząd operatora po ponad roku wdrażania zmian w systemie pracy elektrowni uzyskał 14 kwietnia 1989 zgodę od NRC na ponowne włączenie elektrowni, co nastąpiło 1 grudnia 1989[14].
  • 3 grudnia 2007, po otrzymaniu anonimowego donosu i nagrania wideo, operator elektrowni zerwał kontrakt z firmą ochroniarską Wackenhut Nuclear Services. Ochroniarze zostali przyłapani na spaniu w pokoju socjalnym w trakcie służby (pracownicy mogli w nim przebywać w czasie przerw, ale mieli obowiązek pozostawać cały czas w gotowości). Strażnicy zostali zastąpieni pracownikami wewnętrznymi we wszystkich 10 elektrowniach operatora. Amerykański dozór jądrowy poprosił operatorów wszystkich elektrowni jądrowych w USA o dodatkową kontrolę swoich planów i praktyk dotyczących ochrony[22]. NRC ukarało operatora grzywną w wysokości 65 000 USD[23].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Division of Regulatory Improvement Programs Office of Nuclear Reactor Regulation: NUREG-1437 Generic Environmental Impact Statement for License Renewal of Nuclear Plants. T. Supplement 10: Regarding Peach Bottom Atomic Power Station, Units 2 and 3. Nuclear Regulatory Commission, 2002-06.
  2. ↑ a b c d W roku 2015.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n World Nuclear Association – Peach Bottom 1. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-12]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m World Nuclear Association – Peach Bottom 2. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-12]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l World Nuclear Association – Peach Bottom 3. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-12]. (ang.).
  6. ↑ a b c d Peach Bottom Atomic Power Station. Exelon. [dostęp 2017-01-12]. (ang.).
  7. ↑ Exelon: Exelon Generatiion - Peach Bottom Atomic Power Station. Exelon. [dostęp 2017-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-17)]. (ang.).
  8. ↑ a b Peach Bottom - Unit 2. NRC, 2016-09-26. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  9. ↑ a b Peach Bottom - Unit 3. NRC, 2016-09-26. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  10. ↑ a b c d Ad Crable: Exelon to seek permission to operate Peach Bottom nuke plant until 2054. Lancaster Online, 2016-06-07. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  11. ↑ Do obiegu może nie wracać do ok. 135 m³ wody dziennie z uwagi za użycie własne, np. starty czy woda pitna.
  12. ↑ NUREG-1150: Severe Accident Risks: An Assessment for Five U.S. Nuclear Power Plants. T. 1: Final Summary Report. Waszyngton: Office of Nuclear Regulatory Research, 1990-12.
  13. ↑ NRC: Overview of the SOARCA Project. NRC, 2016-04-01. [dostęp 2017-02-12]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e f Peach Bottom Unit 3. Union of Concerned Scientists. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  15. ↑ Nuclear Power Costs. T. GC(VI)/INF/53. Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej, 1962-08-30, s. 5, seria: General Conference. [dostęp 2017-01-14].
  16. ↑ a b 2.2 Peach Bottom Plant Description. W: B. K. Mcdowell, J. R. Nickolaus, M. R. Mitchell, G.L. Swearingen, R. Pugh: High Temperature Gas Reactors: Assessment of Applicable Codes and Standards. Richland: Pacific Northwest National Laboratory, 2011-10.
  17. ↑ a b Peach Bottom - Unit 1. NRC, 2016-09-26. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  18. ↑ a b Pierwotnie 1065 MW.
  19. ↑ Pierwotnie 40 MW.
  20. ↑ Średni w okresie raportowanym.
  21. ↑ a b c Współczynnik gotowości do generowania elektryczności (EAF).
  22. ↑ Exelon to replace security force at nuclear plants. World Nuclear Association, 2007-12-17. [dostęp 2017-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-14)]. (ang.).
  23. ↑ NRC responds to plant security violations. World Nuclear Association, 2007-12-17. [dostęp 2017-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-22)]. (ang.).