Elinwar

Na zdjęciu sprężyna zrobiona z elinwaru, znajdująca się wewnątrz zegara Apollo

Elinwar – stal stopowa niklowo chromowa o znikomej rozszerzalności cieplnej i dobrych właściwościach sprężystych (stały moduł sprężystości w szerokim zakresie temperatury), stosowany głównie na sprężyny do zegarków, do aparatów pomiarowych itp.[1]

Za odkrycie elinwaru Charles Édouard Guillaume otrzymał w roku 1920 Nagrodę Nobla[2].

Skład chemiczny:

33–35% niklu, 4–5% chromu, 1–3% wolframu, 0,5–2% manganu, 0,5–2% krzemu, 0,5–2% węgla, reszta – żelazo[1].

Właściwości mechaniczne[1]:

Rm = 75,2 kG/mm²
Re = 45,35 kG/mm²

Stop jest odporny na korozję, praktycznie niemagnetyczny i ma niski współczynnik rozszerzalności cieplnej[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Encyklopedia Techniki > Materiałoznawstwo. Warszawa: WNT, 1969, s. 146.
  2. ↑ Charles Edouard Guillaume: Invar and Elinvar. [w:] Nobel Lecture [on-line]. 1920-12-11. [dostęp 2014-04-07]. (ang.).