Elliot Slessor

Elliot Slessor
Ilustracja
Paul Hunter Classic 2014
Obywatelstwo

Anglia

Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1994
Gateshead

Gra zawodowa

2013–2015, 2016–

Najwyższy ranking

35 (wrzesień 2024)

Bieżący ranking 32 (stan na 2024-11-10)
Najwyższy break

142

Elliot Slessor (ur. 4 sierpnia 1994) – angielski zawodowy snookerzysta.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Slessor zaczął grać w snookera w wieku ośmiu lat, po tym jak jego ciotka kupiła mu stół na Boże Narodzenie. Dołączył do głównego touru snookera w maju 2013 roku po zwycięstwie 4–0 nad Chrisem Wakelinem w ramach Q School 2013[1].

Sezon 2013/2014

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze zwycięstwa Slessora jako profesjonalisty miały miejsce w rundzie kwalifikacyjnej turnieju Australian Goldfields Open 2013. Zwyciężył 5–4 przeciwko Jamie Clarke’owi i 5–2 przeciwko Cao Yupengowi, po czym przegrał 5–2 z Simonem Bedfordem[2]. Jego debiut na głównej scenie turnieju rankingowego miał miejsce podczas Indian Open, kiedy pokonał Kurta Maflina 4–2. W Nowym Delhi przegrał 4–2 z Markiem Davisem. Slessor odpadł również w pierwszej rundzie turnieju UK Championship i Welsh Open, pokonując odpowiednio Lianga Wenbo 6–2 i Stephena Maguire’a 4–1[2]. Swój pierwszy sezon w tourze zakończył na 112. miejscu w światowym rankingu[3].

Sezon 2014/2015

[edytuj | edytuj kod]

Slessor automatycznie zagrał w pierwszych rundach UK Championship i Welsh Open, gdzie został wyeliminowany 6–4 przez Davida Gilberta i 4–3 przez Jamiego Cope’a[4]. Zakwalifikował się do turnieju China Open, odrabiając stratę 3–1 w meczu z Xiao Guodongiem i wygrywając 5–4. Następnie objął prowadzenie 3–0 nad Matthew Seltem i utrzymał je, pokonując go 5–3 i po raz pierwszy w karierze grając w 1/32 finału turnieju rankingowego[5]. Slessor zmierzył się z aktualnym mistrzem świata Markiem Selbym i został zmiażdżony 5–0[6]. Grał w Q School, próbując odzyskać miejsce w tourze, kończąc sezon jako 91. numer w światowym rankingu[7]. Slessor został pokonany w trzeciej rundzie pierwszego wydarzenia Q School 2015 4–1 przez Olivera Browna, a następnie został odjęty trzy frejmy w drugiej rundzie drugiego wydarzenia z powodu spóźnienia i przegrał 4–1 z Alexem Taubmanem[4].

Sezon 2015/2016

[edytuj | edytuj kod]

Slessor zagrał w pięciu z sześciu turniejów European Tour i we wszystkich dotarł do głównej drabinki. Jego jedyne zwycięstwo odniósł w Gdynia Open, pokonując Liang Wenbo 4–0, a następnie w drugiej rundzie przegrał z Robinem Hullem 4–1[8]. Slessor uzyskał dwuletnią kartę wstępu na tournee począwszy od sezonu 2016–17 po przejściu kwalifikacji EBSA Play-Offs pod koniec sezonu 2015–16. W rundzie finałowej Slessor pokonał Jamiego Clarke’a 4–3[9].

Sezon 2016/2017

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2016–17 Slessor dotarł do drugiej rundy czterech turniejów rankingowych[10]. Obejmowało to zwycięstwo 4–3 nad faworytem gospodarzy Markiem Williamsem w pierwszej rundzie Welsh Open, w której Slessor w ostatniej partii uzyskał breaka 90[11].

Sezon 2017/2018

[edytuj | edytuj kod]

W Indian Open Slessor dotarł do ćwierćfinału, pokonując Alana McManusa 4–3, Joe Perry’ego 4–3, prowadząc 3–0, Shauna Murphy’ego 4–1, zanim przegrał z Markiem Kingiem 2–4. Slessor osiągnął swój najwyższy wynik w rankingu w karierze podczas turnieju Northern Ireland Open. W trzeciej rundzie pokonał Ronniego O'Sullivana 4–1, a następnie przegrał 2–6 z Markiem Williamsem.

Podczas Welsh Open 2019 Slessor zmierzył się z Zhangiem Andą w 1/32 finału. Prowadząc 2-1, Slessor potrzebował 7 snookerów, aby wygrać partię. Zdobył wymaganą liczbę 7 snookerów, ale nie trafił różowego. Przegrał tę partię, ale ostatecznie wygrał cały mecz 4-2. W 1/8 finału przegrał z Kurtem Maflinem 2:4.

Sezon 2019/2020

[edytuj | edytuj kod]

W German Masters 2020 dotarł do ćwierćfinału przegrywając tam z Neilem Robertsonem 0-5[12].

Sezon 2020/2021

[edytuj | edytuj kod]

Drugi raz w karierze osiąga półfinał turnieju rankingowego. W British Open 2021 pokonuje m.in. Judda Trumpa i Allistera Cartera by ostatecznie przegrać 3-4 z Garym Wilsonem[13].

Sezon 2023/2024

[edytuj | edytuj kod]

W Welsh Open 2024 osiąga swój trzeci półfinał, w którym przegrywa 5-6 z Martinem O’Donnellem[14].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Quartet Earn Tour Cards. worldsnooker.com. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-10)]. (ang.).
  2. ↑ a b Elliot Slessor 2013/2014. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-30)]. (ang.).
  3. ↑ Money List Updated after the 2014 World Championship. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-08)]. (ang.).
  4. ↑ a b Elliot Slessor 2014/2015. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-08)]. (ang.).
  5. ↑ Selt suffers blip in fine season. Nuneaton News. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-13)]. (ang.).
  6. ↑ Selby reaches China Open snooker quarters. The Statesman. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-04-19)]. (ang.).
  7. ↑ World Rankings After 2015 World Championship. worldsnooker.com. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-07)]. (ang.).
  8. ↑ Elliot Slessor 2015/2016. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]. (ang.).
  9. ↑ Slessor and Craigie Win EBSA Play-Offs. worldsnooker.com. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-19)]. (ang.).
  10. ↑ Elliot Slessor 2016/2017. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-13)]. (ang.).
  11. ↑ Mark Williams slams 'rubbish' performance after Coral Welsh Open exit. southwalesargus.co.uk. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-11)]. (ang.).
  12. ↑ Elliot Slessor 2019/2020. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-28)]. (ang.).
  13. ↑ Elliot Slessor 2020/2021. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-07)]. (ang.).
  14. ↑ Elliot Slessor 2023/2024. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]