Encrinus

	Encrinus
	Schultze, 1760
	; Encrinus liliiformis
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	szkarłupnie
Gromada	liliowce
Rząd	Cladida
Rodzina	Encrinidae
Rodzaj	Encrinus
	Multimedia w Wikimedia Commons

Encrinus – wymarły rodzaj łodygowych liliowców (Crinoidea) z okresu triasowego.

Posiada 10 ramion w koronie. Rodzaj szczególnie licznie występujący w morskich utworach wyższej części dolnego wapienia muszlowego i górnego wapienia muszlowego tzw. basenu germańskiego, czyli na terenie Polski pozakarpackiej i Niemiec pozaalpejskich. Jest tam jedną z najliczniejszych makroskamieniałości, tworząc tzw. wapienie krynoidowe. Oprócz tego w niewielkich ilościach spotykany także w Tatrach, Alpach, Bułgarii. Opisany także z Nowej Zelandii, jednak status taksonomiczny tego znaleziska jest podawany w wątpliwość. W Polsce ławice krynoidowe zbudowane głównie z Encrinus szczególnie powszechne są na Górnym Śląsku i w Górach Świętokrzyskich. Dość liczne także w polskich Tatrach.

Przeważnie liliowce Encrinus zachowują się w postaci całkowicie rozłączonych elementów szkieletowych, znane są jednak całe szkielety o szczególnie dużej wartości naukowej i kolekcjonerskiej, zwłaszcza z górnego wapienia muszlowego Niemiec. Skamieniałości różnych gatunków Encrinus mają znaczenie w datowaniu skał i są ważnymi skamieniałościami przewodnimi dla anizyku i ladynu.

Zasięg wiekowy: trias środkowy (anizyk, ladyn)
Wielkość – kilkanaście cm (z łodygą).

Gatunki:

Encrinus liliiformis – najpospolitszy liliowiec górnego wapienia muszlowego
Encrinus aculeatus – dolny wapień muszlowy

Bibliografia

Hagdorn H. & Głuchowski E., 1993 – Palaeobiogeography and Stratigraphy of Muschelkalk Echinoderms (Crinoidea, Echinoidea) in Upper Silesia. W: H. Hagdorn & A. Seilacher (red.) – Muschelkalk. Schöntaler Symposium 1991. Sonderbande der Gesellschaft für Naturkunde Wurttemberg, 2: 165 – 176, Goldschneck, Stuttgart.
U. Lehmann & G. Hillmer, 1991: Bezkręgowce kopalne. Wyd. Geologiczne, Warszawa.
L. Malinowska (red.), 1979 – Atlas skamieniałości przewodnich i charakterystycznych. Trias. Budowa Geologiczna Polski, Tom III, cz. 2a. Wyd. Geol.: 1 – 286, Warszawa.