| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1575 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Ennemond Gaultier, także Gautier[1][2], Gaulthier[2]; Vieux Gaultier, Gaultier Le Vieux, Gaultier de Lion, Sieur de Nèves[1] (ur. około 1575 prawdopodobnie w Villette-de-Vienne, zm. 11 grudnia 1651 w Nèves[1][2][3]) – francuski kompozytor i lutnista.
Był kuzynem Denisa Gaultiera[2][3]. W wieku 7 lat został paziem księżnej Montmorency w Langwedocji i pozostawał w jej służbie do około 1610 roku[1]. Od około 1600 do 1631 roku służył na dworze królowej Marii Medycejskiej[1][2][3]. Około 1628 roku występował na dworze Karola I w Londynie[1]. Uczył gry na lutni zarówno wirtuozów, jak i amatorów z rodzin arystokratycznych, jego uczniami byli m.in. królowa i kardynał Richelieu[1]. Po wygnaniu Marii Medycejskiej w 1631 roku opuścił Paryż[1][3] i wrócił w rodzinne strony, osiadając w Nèves[1]. W dniu śmierci zawarł związek małżeński z B. Cousin, z którą uprzednio 16 lat żył w konkubinacie[1].
Jego utwory były drukowane w licznych antologiach razem z dziełami Denisa Gaultiera, stąd autorstwo wielu z nich jest sporne[1][3]. Twórczość Gaultiera reprezentuje dojrzały okres rozwoju muzyki lutniowej w stylu brisé[1]. Cechuje ją zanik myślenia polifonicznego, między główną linią melodyczną a towarzyszącą jej linią basową rzadko tylko pojawiają się melodie kontrapunktujące, będące już raczej tylko figuracją akordu[1]. Znaczną rolę w utworach odgrywa ornamentyka[1]. Gaultier przejawiał predylekcję do niskich brzmień, dwie najwyżej brzmiące struny często w ogóle nie są używane[1].