Enzo Bettiza

Enzo Bettiza
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1927
Split

Data i miejsce śmierci

28 lipca 2017
Rzym

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, polityk

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001)
Multimedia w Wikimedia Commons

Vicenzo (Enzo) Bettiza (ur. 7 czerwca 1927 w Splicie, zm. 28 lipca 2017[1] w Rzymie) – włoski dziennikarz, pisarz i polityk, senator, poseł do Parlamentu Europejskiego I, II i III kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Dalmacji w rodzinie włosko-chorwackiej. Jego przodkowie pochodzili z arystokracji, w XIX wieku zajęli się działalnością przemysłową. Jego ojciec posiadał największą w regionie fabrykę cementu[2][3]. Po II wojnie światowej i nacjonalizacji przedsiębiorstwa rodzina przeniosła się do Włoch. Enzo Bettiza studiował malarstwo na Accademia di Belle Arti w Rzymie. Zajął się wkrótce jednak dziennikarstwem. Od 1953 pracował w tygodniku „Epoca”, następnie w dzienniku „La Stampa” (jako korespondent w Wiedniu i Moskwie), a od 1963 w dzienniku „Corriere della Sera”. W 1974 był współzałożycielem gazety „il Giornale nuovo”, pełnił w niej funkcję jednego z dyrektorów do 1984, gdy został felietonistą w „La Stampa”[4].

Zaangażował się również w działalność polityczną. W latach 1976–1979 zasiadał w Senacie VII kadencji[5]. W 1979 uzyskał mandat posła do Europarlamentu I kadencji. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w 1984 i 1989, wchodząc w skład PE do 1994, gdzie pracował głównie w Komisji ds. Kwestii Politycznych[1]. Był działaczem Włoskiej Partii Liberalnej, pod koniec lat 80. związał się z Włoską Partią Socjalistyczną[1][4].

Był także powieściopisarzem i eseistą. Debiutował w 1953 powieścią La campagna elettorale[4]. Był aktywnym antykomunistą, tematykę zagrożeń związanych z komunizmem podejmował w wydawanych przez siebie publikacjach[4]. Autor również takich powieści jak Il fantasma di Trieste, L'ispettore, I fantasmi di Mosca i La distrazione, a także licznych zbiorów esejów.

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (2003)[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-08-11].
  2. ↑ Bettize nisu napustili Split zbog partizana. slobodnadalmacija.hr, 24 listopada 2004. [dostęp 2017-08-11]. (chorw.).
  3. ↑ Biografia di Enzo Bettiza. cinquantamila.it. [dostęp 2017-08-11]. (chorw.).
  4. ↑ a b c d Morto Enzo Bettiza, il lungo esiliodi un intellettuale mitteleuropeo. corriere.it, 28 lipca 2017. [dostęp 2017-08-11]. (wł.).
  5. ↑ Enzo Bettiza na stronie Senatu VII kadencji. [dostęp 2017-08-11]. (wł.).
  6. ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 28 maja 2003. [dostęp 2017-08-11]. (chorw.).