Ephebopus rufescens
| Ephebopus rufescens | |
| (West et Marshall, 2000) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Infrarząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Ephebopus rufescens |
Ephebopus rufescens – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje północną Amerykę Południową. Zasiedla równikowe lasy deszczowe położone na terenach wyżynnych.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2000 roku przez Ricka C. Westa i Samuela Marshalla[1][2]. Jako lokalizację typową wskazano okolice obozu Cäiman w górach Kaw w gminie Roura w Gujanie Francuskiej. Epitet gatunkowy oznacza po łacinie „rudawy” i odnosi się do ubarwienia tego pająka[2]. Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Westa i współpracowników w 2008 roku gatunek ten znajduje się w nierozwikłanej trychotomii z E. murinus i kladem obejmującym pozostałych przedstawicieli rodzaju[3].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]_(10384372273).jpg)
Pająk ten osiąga do około 50 mm długości ciała i do około 140 mm rozpiętości odnóży[4]. Osobniki młodociane mają ubarwienie kontrastowe – karapaks jest czarny ze złotawym połyskiem, opistosoma (odwłok) ma metaliczny połysk zielony, trzy pierwsze pary odnóży są czarne, a na parze ostatniej dominuje kolor różowy. Osobniki dorosłe są ciemnobrązowe do ciemnorudobrązowych (czasem z fioletowym połyskiem) z wąskimi żółtymi paskami podłużnymi na rzepkach oraz złotymi, brązowymi i czerwonawymi włoskami[2][4][5]. Dłuższy niż szeroki karapaks ma lekko wyniesioną część głowową, wyraźne rowki głowowe i tułowiowe, prostą i poprzeczną jamkę oraz wyraźny, szerszy niż długi, równomiernie wysklepiony wzgórek oczny[3][2]. Brak jest nadustka. Szczękoczułki mają od 10 do 12 ząbków na przednich krawędziach bruzd[2]. Włoski parzące zlokalizowane są w łatce w odsiebnej części przednio-bocznej powierzchni ud nogogłaszczków[6][3][7]. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: I, IV, II, III[3][2].
Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi, z których krótsza ma pojedynczy megakolec na powierzchni wewnętrznej, a dłuższa jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni wewnętrznej i jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni zewnętrznej[2]. Nogogłaszczki samca cechuje duży, gruszkowaty do kulistego bulbus[2][3] ze stosunkowo krótkim, zwężającym się ku wierzchołkowi, na szczycie lekko zakrzywionym embolusem. Genitalia samicy zawierają dwie szeroko odseparowane, kolumnowate spermateki, najszersze u podstawy i stopniowo zwężające się ku wierzchołkom[3].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Gatunek neotropikalny, znany z Gujany Francuskiej i stanu Amazonas w północnej Brazylii[1][3]. Zamieszkuje równikowe lasy deszczowe położone na terenach wyżynnych. Swe oprzędy buduje od poziomu podziemnego do wysokości 3 metrów nad poziomem gruntu, zawsze w sąsiedztwie drewna lub mchu. Wykorzystuje dla nich samodzielnie wykopane norki, dziuple, próchnowiska, nadrzewne termitiery, powalone pnie, obumarłe korzenie, porośnięte mchem kamienie i kłody. Oprzędy miewają orientację od poziomej do pionowej i w części położonej poza norką zakamuflowane są cząstkami gleby i materii roślinnej. Wlot otoczony jest słabym kołnierzem z przędzy[3].
Hodowla
[edytuj | edytuj kod]Dorosły osobnik wymaga terrarium o minimalnych wymiarach 20 × 20 × 35 cm[4] z grubą na kilkanaście cm warstwą podłoża[5]. Zaleca się temperaturę od 23 do 28°C w dzień i od 20 do 22°C nocą oraz wilgotność 70–80%[4][5]. Samica buduje kokon zwykle od 4 do 6 miesięcy po kopulacji. Zawiera on zazwyczaj od 80 do 100 jaj. Gotowe do jego opuszczenia pająki pojawiają się po około 2 miesiącach inkubacji. Ptasznik ten jest stosunkowo słabo jadowity, jednak ze względu na szybkość i agresywność nie jest zalecany dla początkujących[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Gen. Ephebopus Simon, 1892. [w:] World Spider Catalog [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2022-08-25].
- ↑ a b c d e f g h R.C. West, S.D. Marshall. Description of two new species of Ephebopus Simon, 1892 (Araneae, Theraphosidae, Aviculariinae). „Arthropoda”. 8 (2), s. 6-14, 2000.
- ↑ a b c d e f g h R.C. West, S.D. Marshall, C.S. Fukushima, R. Bertani. Review and cladistic analysis of the Neotropical tarantula genus Ephebopus Simon 1892 (Araneae: Theraphosidae) with notes on the Aviculariinae. „Zootaxa”. 1849, s. 35-58, 2008. Magnolia Press. DOI: 10.11646/zootaxa.1849.1.3.
- ↑ a b c d Ephebopus rufescens. [w:] Terrarium.com.pl [on-line]. [dostęp 2022-08-25].
- ↑ a b c d Ephebopus rufescens. [w:] Ptasznik.pl [on-line]. [dostęp 2022-08-21].
- ↑ Y. Cifuentes, R. Bertani. Taxonomic revision and cladistic analysis of the tarantula genera Tapinauchenius Ausserer, 1871, Psalmopoeus Pocock, 1985, and Amazonius n. gen. (Theraphosidae, Psalmopoeinae). „Zootaxa”. 5101 (1), s. 1-123, 2022. DOI: 10.11646/zootaxa.5101.1.1.
- ↑ Rainer Foelix, Bastian Rast, Bruno Erb. Palpal urticating hairs in the tarantula Ephebopus: fine structure and mechanism of release. „The Journal of Arachnology”. 37 (3), s. 292–298, 2009. DOI: 10.1636/sh08-106.1.