Erminio Spalla
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
185 cm |
| Kategoria wagowa |
ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
60 |
| Zwycięstwa |
42 |
| Przez nokauty |
32 |
| Porażki |
10 |
| Remisy |
3 |
| Odznaczenia | |
| |
Erminio Spalla (ur. 7 lipca 1897 w Borgo San Martino, zm. 14 sierpnia 1971 w Rzymie) – włoski bokser, później aktor filmowy, a także śpiewak operowy, malarz i rzeźbiarz[1].
Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Gdy był młodym człowiekiem, jego rodzina przeniosła się z Monferrato do Mediolanu. Podczas I wojny światowej Spalla walczył w szeregach 41 pułku piechoty „Modena”, dochodząc do stopnia sierżanta. Został odznaczony Krzyżem Zasługi Wojennej[1].
Kariera bokserska
[edytuj | edytuj kod]Spalla stoczył pierwszą oficjalną walkę bokserską w 1918. W 1919 zwyciężył w wadze półciężkiej na Igrzyskach Państw Ententy w Joinville-le-Pont[1][2]. W 1920 zdobył tytuł zawodowego mistrza Włoch w wadze ciężkiej, a 20 maja 1923 w Mediolanie wakujący tytuł mistrza Europy, wygrywając z Holendrem Pietem van der Veerem. W obronie tego tytułu zremisował 23 września 1923 z Jackiem Humbeeckiem z Belgii.
W 1924 Spalla wybrał się na tournée do obu Ameryk, gdzie walczył ze zmiennym szczęściem, gdyż pokonali go Luis Ángel Firpo (7 marca) i Gene Tunney (26 czerwca). Po powrocie do Europy Spalla pokonał w obronie tytułu mistrza Europy Pieta van der Veera 28 września tego roku w Mediolanie. W 1925 Spalla pauzował, a w 1926 wybrał się znowu do Ameryki Południowej, gdzie ponownie pokonał go Firpo. 18 maja 1926 w Barcelonie stracił pas mistrza Europy po porażce z Hiszpanem Paulino Uzcudunem. W 1927 przegrał wszystkie trzy walki, po których zakończył karierę bokserską, jednak powrócił do niej w 1934, kiedy wygrał trzy walki, w tym ostatnią przez dyskwalifikację z Władysławem Cyganiewiczem (była to jedyna walka bokserska Cyganiewicza).
Późniejsze lata
[edytuj | edytuj kod]Po zakończeniu zawodowego uprawiania boksu Spalla z powodzeniem występował w wielu filmach, w tym w Cudzie w Mediolanie w reżyserii Vittorio De Siki. Występował również jako śpiewak operowy (bas). Opublikował trzy książki: Per le strade del mondo, Nella vita e sul ring i Una tonnellata di pugni, a także sztukę teatralną I pugni del signor Tremolada. Tworzył również obrazy i rzeźby[1].
Jego starszy brat Giuseppe był również bokserem zawodowym[3].
Erminio Spalla jest bohaterem jednego z wierszy Kazimierza Wierzyńskiego opublikowanego w tomie Laur olimpijski w 1927[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Fernando Barbano: Il pugile Erminio Spalla. ilmonferrato.it. [dostęp 2018-07-22]. (wł.).
- ↑ Erminio SPALLA. Sport & Note. [dostęp 2015-03-05]. (ang.).
- ↑ Wykaz walk zawodowych Giuseppe Spalli. boxrec.com. [dostęp 2015-03-05]. (ang.).
- ↑ Andrzej Maciejewski: Laur Olimpijski – Kazimierz Wierzyński. akant.org, 2014-05-04. [dostęp 2015-03-05]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Fernando Barbano: Il pugile Erminio Spalla. ilmonferrato.it. [dostęp 2018-07-22]. (wł.).
- Leonardo Pisani: Erminio Spalla: il primo vero campione del pugilato italiano. boxenews.com, 2014-12-24. [dostęp 2018-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-28)]. (wł.).
- Wykaz walk zawodowych Erminio Spalli. boxrec.com. [dostęp 2015-03-05]. (ang.).
- Erminio SPALLA. Sport & Note. [dostęp 2015-03-05]. (ang.).
- Erminio Spalla w bazie IMDb (ang.)