Erythrolamprus mimus

	Erythrolamprus mimus
	(Cope, 1868)
	; Podgatunek Erythrolamprus mimus micrurus
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Podgromada	diapsydy
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Rodzina	połozowate
Podrodzina	Dipsadinae
Rodzaj	Erythrolamprus
Gatunek	Erythrolamprus mimus
Synonimy
	Opheomorphus mimus Cope, 1868; Rhadinaea mimus — Despax, 1910; Erythrolamprus mimus impar Schmidt, 1936; Erythrolamprus mimus — Da Silva & Sites, 1995;
	Opheomorphus mimus Cope, 1868; Rhadinaea mimus — Despax, 1910; Erythrolamprus mimus impar Schmidt, 1936; Erythrolamprus mimus — Da Silva & Sites, 1995;
Podgatunki
	E. a. micrurus Dunn & Bailey, 1939; E. a. mimus (Cope, 1868);
	E. a. micrurus Dunn & Bailey, 1939; E. a. mimus (Cope, 1868);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Erythrolamprus mimus – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych (Colubridae). Występuje w Ameryce Centralnej i północno-zachodniej Ameryce Południowej. Prowadzi dzienny i zmierzchowy, naziemny tryb życia^[4].

Systematyka

Takson ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1868 roku amerykański przyrodnik Edward Drinker Cope w „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Autor nadał wężowi nazwę Opheomorphus mimus, a jako miejsce typowe wskazał „obszar górniczy w wyżej położonych rejonach Ekwadoru lub Nowej Granady” (tj. Kolumbii)^[5]^[6]. Syntyp ANSP 3689^[a] odpowiada najdłuższemu okazowi o długości całkowitej 342 mm^[7]^[6]. Do rodzaju Erythrolampus gatunek przeniósł Karl Patterson Schmidt w 1936 roku^[2]. W 2012 roku w wyniku badań filogenetycznych Grazziotin ze współpracownikami stwierdzili, że gatunek ten jest najbliżej spokrewniony z nibykoralówką Eskulapa (Erythrolamprus aesculapii), Erythrolamprus miliaris i Erythrolamprus reginae^[8].

Obecnie wyróżnia się dwa podgatunki Erythrolamprus mimus^[2]:

E. a. micrurus Dunn & Bailey, 1939
E. a. mimus Cope, 1868

Etymologia

Erythrolamprus: gr. ερυθρος eruthros „czerwony”^[9]; λαμπρος lampros „błyszczący, świecący, lśniący”^[10].
mimus: gr. μίμος mimos „imitator, mim, aktor”^[2].

Morfologia

Jest to niewielki wąż o krótkiej, czarnej od góry i białej od spodu głowie, która jest tylko niewiele szersza od szyi, o czarnych oczach. Ubarwienie części grzbietowej jest czerwono-czarne lub czerwono-czarno-białe i składa się z serii pasów w ilości od 12 do 18 i różni się w zależności od miejsca występowania. W Hondurasie i Nikaragui to naprzemienne czerwone i czarne pierścienie, które mają jasne części środkowe. Osobniki ze wschodniej Panamy, zachodniej Kolumbii i Ekwadoru mają ubarwienie trójbarwne: jednolite czarne pierścienie oddzielone od czerwonych wąskimi białymi paskami. W dorzeczu Amazonki w Peru i Ekwadorze ma dwukolorowe ubarwienie czerwono-czarne. Ogon krótki, stanowiący tylko 10–13% długości całkowitej. Gatunek ten jest najbardziej podobny do Micrurus dumerilii transandinus i Micrurus ancoralis, od których różni się brakiem pełnych pierścieni oraz do Lampropeltis micropholis, od którego różni się posiadaniem białych pierścieni na obrzeżach czarnych^[4]^[7].

Wymiary^[4]^[7]:


	Samiec	Samica
Długość całkowita (mm)	608	677
Długość SVL^[b] (mm)	553	615
Długość TL^[c] (mm)	55	62
Tarczki brzuszne	171–199	171–199
Tarczki podogonowe	46–56	46–56

Występowanie

Erythrolamprus mimus występuje w Ameryce Centralnej i północno-zachodniej Ameryce Południowej – w Salwadorze, Hondurasie, Nikaragui, Kostaryce, Panamie, zachodniej Kolumbii, wschodnim i północno-zachodnim Ekwadorze, Brazylii i wschodnim Peru na wysokościach do około 2000 m n.p.m. W Ekwadorze odnotowano go w prowincjach Esmeraldas, Los Ríos, Manabí, Bolívar, Pichincha, Santo Domingo de los Tsáchilas i Carchi^[7]^[4].

Ekologia i zachowanie

Gatunek ten występuje głównie w tropikalnych lasach pierwotnych nizinnych i podgórskich, plantacjach i ogrodach. Prowadzi dzienny i zmierzchowy, lądowy tryb życia. Żeruje w ciągu dnia lub o zmierzchu, na gruncie. Dieta składa się głównie z węży (m.in. Atractus dunni, Atractus paucidens, Ninia atrata, Pliocercus euryzonus, Tantilla equatoriana czy Liotyphlops albirostris), płazów beznogich, jaszczurek i żab^[4]. Jako jeden z niewielu gatunków połyka ofiary od ogona. Jego głównym mechanizmem obronnym jest duże podobieństwo do jadowitych węży koralowych. W lęgu od trzech do ośmiu jaj^[4].

Status

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN Erythrolamprus mimus jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Trend populacji jest określany jako stabilny. Gatunek ten jest opisywany jako średnio pospolity (moderately common)^[3]^[4].

Uwagi

↑ ANSP – The Academy of Natural Sciences of Philadelphia (Academy of Natural Sciences of Drexel University), Filadelfia^[11].
↑ SVL – ang. Snout–vent length – odległość od przodu głowy do odbytu.
↑ TL – ang. Tail length – długość ogona od odbytu do końca ogona.

Przypisy

↑ Erythrolamprus mimus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f P. Uetz & J. Hallermann, Erythrolamprus mimus (COPE, 1868), [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2025-02-02] (ang.).
↑ ^a ^b Erythrolamprus mimus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2025-02-02] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g S. Hurtado & A.S.H.& A. Arteaga S. Hurtado & A.S.H.& A., Mimetic False-Coralsnake (Erythrolamprus mimus), [w:] Reptiles of Ecuador: Life in the middle of the world. (red. Arteaga A, Bustamante L, Vieira J), 2024, DOI: 10.47051/WDBS8067 (ang.).
↑ E.D.E.D. Cope E.D.E.D., Sixth contribution to the herpetology of Tropical America, „Proc. Acad. Nat. Sci. Philadelphia”, 20, Filadelfia 1868, s. 305–313 (ang.).
↑ ^a ^b Van Wallach, Kenneth L. Williams, Jeff Boundy: Snakes of the World: A Catalogue of Living and Extinct Species. Boca Raton: Taylor and Francis, CRC Press, 2014, s. 162. ISBN 978-1-4822-0848-1. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d G.G. Pazmiño-Otamendi G.G., Erythrolamprus mimus, [w:] Reptiles del Ecuador. Version 2022.0. (red. Torres-Carvajal, O., Pazmiño-Otamendi, G., Ayala-Varela, F. y Salazar-Valenzuela, D), Quito: Museo de Zoología, Pontificia Universidad Católica del Ecuador, 2020 (hiszp.).
↑ F.G.F.G. Grazziotin F.G.F.G. i inni, Molecular phylogeny of the New World Dipsadidae (Serpentes: Colubroidea): a reappraisal, „Cladistics”, 28, 2012, s. 437–459, DOI: 10.1111/j.1096-0031.2012.00393.x (ang.).
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 85.
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 119.
↑ Mark HenryM.H. Sabaj Mark HenryM.H., Codes for Natural History Collections in Ichthyology and Herpetology, „Copeia”, 108 (3), 2020, s. 593–669, DOI: 10.1643/ASIHCODONS2020 (ang.).

Bibliografia

Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, OCLC 637083062 (ang.).

[uwaga_1-7] ANSP – The Academy of Natural Sciences of Philadelphia (Academy of Natural Sciences of Drexel University), Filadelfia^[11].

[uwaga_2-12] SVL – ang. Snout–vent length – odległość od przodu głowy do odbytu.

[uwaga_3-13] TL – ang. Tail length – długość ogona od odbytu do końca ogona.

[itis-1] Erythrolamprus mimus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[rd-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f P. Uetz & J. Hallermann, Erythrolamprus mimus (COPE, 1868), [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2025-02-02] (ang.).

[iucn-3] Erythrolamprus mimus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2025-02-02] (ang.).

[R_Ecuador-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g S. Hurtado & A.S.H.& A. Arteaga S. Hurtado & A.S.H.& A., Mimetic False-Coralsnake (Erythrolamprus mimus), [w:] Reptiles of Ecuador: Life in the middle of the world. (red. Arteaga A, Bustamante L, Vieira J), 2024, DOI: 10.47051/WDBS8067 (ang.).

[Pierwszy-5] E.D.E.D. Cope E.D.E.D., Sixth contribution to the herpetology of Tropical America, „Proc. Acad. Nat. Sci. Philadelphia”, 20, Filadelfia 1868, s. 305–313 (ang.).

[Wallach2014-6] Van Wallach, Kenneth L. Williams, Jeff Boundy: Snakes of the World: A Catalogue of Living and Extinct Species. Boca Raton: Taylor and Francis, CRC Press, 2014, s. 162. ISBN 978-1-4822-0848-1. (ang.).

[Reptiles_Ecuador-8] G.G. Pazmiño-Otamendi G.G., Erythrolamprus mimus, [w:] Reptiles del Ecuador. Version 2022.0. (red. Torres-Carvajal, O., Pazmiño-Otamendi, G., Ayala-Varela, F. y Salazar-Valenzuela, D), Quito: Museo de Zoología, Pontificia Universidad Católica del Ecuador, 2020 (hiszp.).

[Grazziotin2012-9] F.G.F.G. Grazziotin F.G.F.G. i inni, Molecular phylogeny of the New World Dipsadidae (Serpentes: Colubroidea): a reappraisal, „Cladistics”, 28, 2012, s. 437–459, DOI: 10.1111/j.1096-0031.2012.00393.x (ang.).

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=115_85]-10] Jaeger 1944 ↓, s. 85.

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=149_119]-11] Jaeger 1944 ↓, s. 119.

[KodyMuzeum-14] Mark HenryM.H. Sabaj Mark HenryM.H., Codes for Natural History Collections in Ichthyology and Herpetology, „Copeia”, 108 (3), 2020, s. 593–669, DOI: 10.1643/ASIHCODONS2020 (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[a]

[7]

[8]

[9]

[10]

[b]

[c]

[11]