Data i miejsce urodzenia |
1977 |
---|---|
Dziedzina sztuki | |
Nagrody | |
Strona internetowa |
Esi Edugyan (ur. 1977 w Calgary) – kanadyjska pisarka, dwukrotna laureatka Giller Prize.
Urodziła się w 1977 roku w Calgary, w rodzinie imigrantów z Ghany[1][2]. Zaczęła pisać w wieku kilkunastu lat[1]. W 1999 roku ukończyła studia pierwszego stopnia w dziedzinie pisania kreatywnego na University of Victoria. Wśród jej wykładowców byli m.in. Patrick Lane i Jack Hodgins[3]. Następnie kontynuowała studia na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa[2][3], gdzie w 2001 jako pracę magisterską złożyła zbiór opowiadań The Bone House and Other Stories[2].
Zadebiutowała powieścią The Second Life of Samuel Tyne (2004) o ghańskim imigrancie w Kanadzie, który osiada w prowincjonalnym miasteczku w Albercie założonym przez Afroamerykanów. Opis miejscowości oparty został na prawdziwej historii Amber Valley w Albercie[4]. Powieść zyskała nominację do nagrody Hurston/Wright Legacy Award[5], a także ukazała się na zagranicznych rynkach[1][3]. Pomimo udanego debiutu, manuskrypt kolejnej powieści Edugyan nie znalazł wydawcy[1].
Podczas stypendium literackiego w Schloss Solitude w Stuttgarcie (2006–2007)[2] nauczyła się języka niemieckiego i zaczęła pracę nad powieścią Half-Blood Blues[2], której inspiracją była historia dzieci pochodzących z międzyrasowych związków niemieckich kobiet z afrykańskimi kolonialnymi wojskowymi z okresu I wojny światowej[4]. Half-Blood Blues (2011) opisuje losy afroamerykańskich muzyków jazzowych występujących z powodzeniem w czasach Republiki Weimarskiej, których życie drastycznie zmienia się wraz z dojściem do władzy NSDAP[5]. Pomimo problemów ze znalezieniem wydawcy[4], gdy powieść ukazała się, zdobyła szereg nagród: Giller Prize (2011), Ethel Wilson Fiction Prize (2012) oraz Anisfield-Wolf Book Award (2012), a także znalazła się w finale The Man Booker Prize for Fiction i Orange Prize[5].
Trzecia powieść Edugyan, Washington Black (2018), opowiada o jedenastoletnim niewolniku na plantacji w Barbadosie w latach 30. XIX wieku, który służy bratu właściciela plantacji przy ucieczce balonem na północ[4]. Książka przyniosła autorce drugą nagrodę Giller Prize oraz kolejną nominację do nagrody Bookera[6].
Twórczość Edugyan ukazała się także w takich antologiach, jak Best New American Voices 2003, Revival: An Anthology of Black Canadian Writing (2006)[5] oraz New Daughters of Africa (2019)[6].
Mieszka z mężem – pisarzem Stevenem Priceʼem – i dwójką dzieci w Victorii[6].