Ewa Milewicz

Ewa Milewicz
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1947
Warszawa

Zawód, zajęcie

prawniczka, dziennikarka

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Pracodawca

Wydawnictwo Prawnicze, „Gazeta Wyborcza

Dzieci

Joanna Sokolińska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Wizerunek Ewy Milewicz na muralu „Kobiety Wolności” w Gdańsku

Ewa Milewicz (ur. 4 grudnia 1947 w Warszawie[1]) – polska prawniczka i dziennikarka, działaczka opozycji w czasach PRL, od 1989 publicystka „Gazety Wyborczej”.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ewa Milewicz ukończyła w 1970 studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1968 w okresie wydarzeń marcowych brała udział w studenckich wiecach. Do 1980 pracowała w Wydawnictwie Prawniczym[1]. Z pracy tam zrezygnowała ze względu na zaangażowanie się w działalność związkową w Gdańsku[2]. W drugiej połowie lat 70. działała w KOR i KSS „KOR”, współpracowała z wydawnictwem NOWa. Zajmowała się kolportażem pism drugiego obiegu. Od 16 sierpnia 1980 przebywała w Stoczni Gdańskiej, pisywała w strajkowym biuletynie. Pracowała następnie w Agencji Filmowej przy NSZZ „Solidarność”[1].

Po wprowadzeniu stanu wojennego w jej mieszkaniu zorganizowano punkt kontaktowy dla osób ukrywających się. Współpracowała z „Tygodnikiem Mazowsze”, w drugiej połowie lat 80. redagowała opozycyjne pismo „Dokumenty i Informacje”[1][3]. W 1989 została członkinią redakcji i publicystką „Gazety Wyborczej”, od tego czasu pozostaje związana z tym pismem. Jest autorką terminu „falandyzacja prawa[4].

W 2006 została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2009 zwróciła order w proteście przeciwko odznaczeniu Janusza Kurtyki[6]. Została pierwszą laureatką Nagrody im. Prof. Zbigniewa Hołdy (2012)[7].

Jej wizerunek, jako jednej z przedstawicielek opozycji demokratycznej, znalazł się na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku[8].

W dzieciństwie przeszła polio, którego skutkowały problemami z poruszaniem się i koniecznością korzystania z kul lub wózka inwalidzkiego[9]. Jej córka Joanna Sokolińska również podjęła pracę w „Gazecie Wyborczej”[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Ewa Milewicz, Encyklopedia Solidarności [zarchiwizowane 2020-09-28].
  2. Ewa Milewicz, Ja, happening, stocznia, „Biuletyn Informacyjny”, Nr 6, 1980 [dostęp 2021-06-21].
  3. Milewicz, Ewa [online], wyborcza.pl, 8 grudnia 2006 [dostęp 2011-04-01].
  4. Borusewicz. Kaczyński w układzie ojca Rydzyka, gazeta.pl, 29 września 2007 [zarchiwizowane 2016-10-22].
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807).
  6. Milewicz z „GW” oddaje Kaczyńskiemu order, dziennik.pl, 8 kwietnia 2009 [zarchiwizowane 2011-12-22].
  7. Ewa Milewicz laureatką nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy [online], adwokatura.pl, 22 października 2012 [dostęp 2024-10-13].
  8. „Kobiety Wolności” – niezwykły mural powstaje na przystanku PKM Strzyża w Gdańsku, gdansk.pl, 5 czerwca 2019 [zarchiwizowane 2021-06-28].
  9. Poczet KOR-owców. Członkowie-założyciele, tygodnik.com.pl, 30 września 2001 [zarchiwizowane 2021-05-20].
  10. Cezary Łazarewicz, Pokolenie pokorowców [online], polityka.pl, 9 października 2011 [dostęp 2014-01-14].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]