Exposure at default

Exposure at default (EAD) jest jednym z parametrów ryzyka, wykorzystywanym w kalkulacji kapitału ekonomicznego lub kapitału regulacyjnego na potrzeby banków w związku z Nową Umową Kapitałową (Basel II). Oznacza wartość ekspozycji kredytowej w momencie niewykonania zobowiązania (default)^[1].

Modele kalkulacji EAD

Do kalkulacji EAD wykorzystywane są dwa główne podejścia:

• Podstawowa metoda ratingów wewnętrznych (FIRB), w której to organy nadzoru bankowego wyznaczają sposób kalkulacji EAD oraz pozostałych parametrów ryzyka (LGD i M), a jedynym parametrem szacowanym przez bank jest PD (prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania).
• Zaawansowana metoda ratingów wewnętrznych (AIRB), gdzie wszystkie parametry są szacowane przez bank za pomocą własnego modelu ilościowego, w celu wyznaczenia wielkości aktywów ważonych ryzykiem. Wymogi kapitałowe ogółem są określane jako ustalony procent wyliczonych aktywów ważonych ryzykiem.

Wykorzystanie EAD

Wagi ryzyka uzyskane w modelu IRB są transformowane w aktywa ważone ryzykiem poprzez przyporządkowanie tych wag do wielkości ekspozycji. Wartość EAD określana jest jako suma pożyczek uwzględnionych i nieuwzględnionych w bilansie, inwestycji i działań na rynku pieniężnym z uwzględnieniem oszacowanej części środków udzielonych kredytobiorcy, lecz jeszcze przez niego niewykorzystanych.

Przypisy

1. Dokument konsultacyjny DK/03/IRB/2 Generalny Inspektorat Nadzoru Bankowego

Linki zewnętrzne

• Uchwała nr 1 /2007 Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 13 marca 2007 r.
• Uchwała nr 2/2007 Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 13 marca 2007 r.