Fanny Persiani w tytułowej roli w Łucji z Lammermooru Donizettiego | |
Imię i nazwisko |
Fanny Tacchinardi |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód |
Fanny Persiani, z domu Tacchinardi[1][2][3] (ur. 4 października 1812 w Rzymie, zm. 3 maja 1867 w Neuilly-sur-Seine[1][2][3]) – włoska śpiewaczka operowa, sopran.
Śpiewu uczyła się u swojego ojca, tenora Niccoli Tacchinardiego (1772–1859)[1][2][3]. W 1830 roku poślubiła kompozytora Giuseppe Persianiego (1804–1869)[1][2][3]. Na scenie operowej zadebiutowała w 1832 roku w Livorno rolą we Francesce da Rimini Giuseppe Fourniera-Gorrego[1][2][3]. W kolejnych latach występowała w Wenecji i Mediolanie w operach Gaetana Donizettiego, Vincenza Belliniego i Gioacchina Rossiniego[1][2]. Wykonała główne role w prapremierowych przedstawieniach oper Donizettiego Rosmonda d’Inghilterra (Florencja 1834), Łucja z Lammermooru (Neapol 1835), Pia de’Tolomei (Wenecja 1837) i Linda z Chamounix (Paryż 1842)[1]. Od 1837 do 1850 roku występowała w Théâtre-Italien w Paryżu[1][2]. W latach 1838–1849 wielokrotnie śpiewała gościnnie w Londynie, początkowo w Her Majesty’s Theatre, a później w Covent Garden Theatre[1][2][3]. W 1837 i 1844 roku występowała w Wiedniu[1][2][3]. W sezonie 1850–1852 śpiewała w Petersburgu, później osiadła w Paryżu i poświęciła się pracy pedagogicznej[2][3].
Dysponowała delikatnym, koloraturowym głosem[1][2], cechującym się szeroką skalą (od b do f3)[1]. Nazywano ją „la piccola Pasta”[1].