Francesco Cennini de’ Salamandri
| Kardynał biskup | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1566 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 października 1645 |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1644–1645 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1591 |
| Sakra biskupia |
21 października 1612 |
| Kreacja kardynalska |
11 stycznia 1621 |
| Kościół tytularny |
S. Marcello |
| Data konsekracji |
21 października 1612 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Francesco Cennini de’ Salamandri (ur. 21 listopada 1566 w Sarteano, zm. 2 października 1645 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 21 listopada 1566 roku w Sarteano, jako syn Curzia Cenniniego i Iacomy Franceschi[1]. Studiował na Uniwersytecie Sieneńskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W 1591 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wkrótce potem został archiprezbiterem katedry w Chiusi i wikariuszem generalnym diecezji. Po kilku latach, wyjechał do Rzymu, gdzie wstąpił na służbę do Kurii Rzymskiej[1]. 1 października 1612 roku został wybrany biskupem Amelii, a dwadzieścia dni później przyjął sakrę[2]. W 1618 roku został nuncjuszem w Hiszpanii oraz łacińskim patriarchą Jerozolimy[2]. 11 stycznia 1621 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Marcello[2]. W tym samym roku zrezygnował z nuncjatury[2]. Dwa lata później został przeniesiony do diecezji Faenzy, jednak zarządzał nią poprzez wikariuszów[1]. Urban VIII powierzył mu prowadzenie negocjacji z księciem Urbino Franciszkiem Marią Della Rovere o uznanie praw Państwa Kościelnego w księstwie, w przypadku gdy władca, jak się wydawało, prawdopodobnie umrze bez spadkobierców[1]. Kardynał odwiedził księcia i przekonał go, by nie ulegał namowom cesarza Ferdynanda Habsburga i księcia Toskanii Ferdynanda Medyceusza[1]. W listopadzie 1623 roku della Rovere podpisał dokument, przyznający prawa Kurii Rzymskiej[1]. 25 lutego 1641 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina[2]. Około 1643 roku zrezygnował z zarządzania diecezją Faenza, a rok później został prefektem Kongregacji Soborowej[2]. Pełnił także rolę biskupa diecezji Porto-Santa Rufina i subdziekana Kolegium Kardynalskiego[1]. Zmarł 2 października 1645 roku w Rzymie[1].