prawozapolowy/lewozapolowy | |||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1935 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 lutego 2019 | ||||||||||||
Odbijał |
prawą | ||||||||||||
Rzucał |
prawą | ||||||||||||
Debiut |
17 kwietnia 1956 | ||||||||||||
Ostatni występ |
18 września 1976 | ||||||||||||
Statystyki | |||||||||||||
Średnia uderzeń |
0,294 | ||||||||||||
Home runy |
586 | ||||||||||||
Uderzenia |
2943 | ||||||||||||
RBI |
1812 | ||||||||||||
Kariera klubowa | |||||||||||||
| |||||||||||||
Kariera menedżerska | |||||||||||||
| |||||||||||||
Baseball Hall of Fame | |||||||||||||
Rok wprowadzenia |
1982 | ||||||||||||
Głosów |
89,2% (1. głosowanie) | ||||||||||||
Metoda elekcji |
Frank Robinson (ur. 31 sierpnia 1935 w Beaumont, zm. 7 lutego 2019 w Los Angeles[1]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji prawo i lewozapolowego przez 21 sezonów w Major League Baseball.
Robinson studiował na Xavier University, gdzie występował w baseballowej drużynie uniwersyteckiej Xavier Musketeers[2]. W 1953 roku podpisał kontrakt jako wolny agent z Cincinnati Reds i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Columbia Reds i Tulsa Oilers[3][4].
W MLB zadebiutował 17 kwietnia 1956 w meczu przeciwko St. Louis Cardinals[5][6]. W sezonie 1956 zdobył 38 home runów co było 2. wynikiem w lidze, wystąpił po raz pierwszy w Meczu Gwiazd i został wybrany najlepszym debiutantem[5][7]. W 1961 roku został wybrany MVP National League i wystąpił w World Series, w których Reds ulegli New York Yankees w pięciu meczach[5][8].
W grudniu 1965 roku w ramach wymiany przeszedł do Baltimore Orioles[3]. W sezonie 1966 zwyciężył American League w klasyfikacji pod względem zdobytych home runów (49) i runów (122), zaliczonych RBI (122), średniej uderzeń (0,316), on-base percentage (0,410), slugging percentage (0,637) i po raz drugi w karierze wybrano go najbardziej wartościowym zawodnikiem[5][9]. W tym samym roku wystąpił w World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers w czterech meczach i został wybrany World Series MVP[10]. Będąc zawodnikiem Orioles w finałach wystąpił jeszcze trzykrotnie (w 1969 przegrana z New York Mets 1–4, w 1970 roku wygrana z Cincinnati Reds 4–1, w 1971 roku przegrana z Pittsburgh Pirates 3–4)[11][12][13]. W grudniu 1971 roku przeszedł do Los Angeles Dodgers, w którym grał przez sezon[3][5]. Występował jeszcze w California Angels i Cleveland Indians[5].
Po zakończeniu kariery był między innymi menadżerem kilku klubów MLB[14]. W 1982 roku został wybrany do Galerii Sław Baseballu[15].
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
MVP American League | 1966 | [5] |
MVP National League | 1961 | [5] |
14× All-Star | 1956, 1957, 1959¹, 1959², 1961¹, 1961², 1962² 1965, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971, 1974 |
[16] |
All-Star Game MVP | 1971 | [17] |
Gold Glove Award | 1958 | [18] |
2× zwycięzca w World Series | 1966, 1970 | [10][12] |
World Series MVP | 1966 | [19] |
Babe Ruth Award | 1966 | [20] |
NL Rookie of the Year Award | 1956 | [21] |
MLB Triple Crown | 1966 | [22] |
AL Manager of the Year | 1989 | [23] |
Baseball Hall of Fame | od 1982 | [15] |
# 20 zastrzeżony przez Orioles | 1972 | [24] |
# 20 zastrzeżony przez Reds | 1998 | [25] |