![]() | |
Imię i nazwisko |
František Ignác Antonín Tůma |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
František Ignác Antonín Tůma, niem. Franz Ignaz Anton Thuma[1] (ur. 2 października 1704 w Kostelcu nad Orlicą, zm. 30 stycznia 1774 w Wiedniu[1][2]) – czeski kompozytor.
Uczył się muzyki u ojca, organisty w kościele parafialnym w Kostelcu nad Orlicą[1]. Następnie przebywał w Pradze[1], gdzie był chórzystą w kościele św. Jakuba i kształcił się u Bohuslava Černohorskiego[2]. W latach 20. XVIII wieku wyjechał do Wiednia, gdzie był uczniem Johanna Josepha Fuxa, a od początku lat 30. nadwornym kompozytorem i kapelmistrzem hrabiego Franza Ferdinanda Kinsky’ego[1]. W latach 1741–1750 był kapelmistrzem na dworze cesarzowej Elżbiety[1][2]. Po jej śmierci działał jako kompozytor i instrumentalista (viola da gamba, teorban)[1][2]. W 1768 roku, po rozstaniu się z żoną, wstąpił do klasztoru Geras[1][2], przyjmując imię zakonne Seraf[1]. Pod koniec życia wrócił do Wiednia[2], gdzie przebywał w klasztorze norbertanów w Leopoldstadt[1].
Skomponował około 60 mszy, 3 magnifikaty, Te Deum, 29 nieszporów i psalmów, 25 motetów, offertoria i graduały, 20 litanii, 13 antyfon maryjnych, 8 hymnów, 13 symfonii, 18 partit na instrumenty smyczkowe, 16 sonat, fugę na organy[2].
Jego twórczość pozostaje pod wpływem Johanna Josepha Fuxa, wykazuje cechy typowe jeszcze dla baroku[1]. W muzyce religijnej Tůmy dominuje obsada chóralna, polifoniczne prowadzenie głosów jest świadectwem dobrego opanowania reguł kontrapunktu[1]. Twórczość kompozytora nie wzbudziła zainteresowania współczesnych i pozostała w rękopisach, jej renesans nastąpił w XX wieku[1].