Františka Stránecká, właśc. Františka Antonie Kajetána Kerschnerová (ur. 9 marca 1839 w Velkém Meziříčí, zm. 27 maja 1888 w Brnie) – czeska pisarka i folklorystka zajmująca się tradycjami Moraw.
Urodziła się 9 marca 1839 roku w mieście Velké Meziříčí, w rodzinie Františeka Všetečki[1]. Wychowała się w miejscowości Stránecká Zhoř, której nazwa stała się inspiracją dla jej późniejszego pseudonimu literackiego „Františka Stránecká”[1]. W wieku 16 lat wyszła za mąż za Ignáca Kerschnera[1]. Małżeństwo spędziło pięć lat w Berehowie, następnie przeniosło się do Uherskiego Hradiště[1]. W 1874 roku para osiadła w Brnie[1], gdzie Stránecká spędziła resztę życia[2].
Zaczęła pisać po śmierci ojca i brata; pisanie było jej sposobem, jak poradzić sobie z żałobą[2]. Posługiwała się pseudonimem Františka Stránecká, zadebiutowała w 1868 roku zbiorem bajek pt. Pohádky z Moravy, opublikowanym dzięki wsparciu Karela Jaromíra Erbena, który polecił jej dzieła wydawcy Eduardowi Grégrowi[2]. Stránecká ukrywała swą prawdziwą tożsamość; dopiero w 1882 roku została publicznie zidentyfikowana przez Jana Herbena w wykładzie o czeskich i morawskich pisarzach[1].
Zbierała baśnie, tradycje ludowe i historię Moraw i Słowacka[1]. Obrysowywała i wyszywała wzory, zapisywała przepisy kulinarne[2], pieśni, powiedzenia[2][3] i zabawy dziecięce[3], a także szczegółowo opisywała stroje ludowe[2]. Opracowywała także literacko opowieści ludowe i opisywała w swych opowiadaniach życie ludności wiejskiej[4]. Publikowała na łamach takich magazynów, jak „Ženské listy”, „Světozor”, „Zlatá Praha”, „Zora”[4], „Beseda”, „Časopis Matice moravské”, czy „Květy”[3].
Zmarła 27 maja 1888 roku w Brnie[2][3].