GX 339-4 – wizja artystyczna | |||
Gwiazdozbiór | |||
---|---|---|---|
Rektascensja |
17h 02m 49,50s | ||
Deklinacja |
–48° 47′ 23″ | ||
Odległość | |||
Charakterystyka fizyczna | |||
Rodzaj gwiazdy | |||
Alternatywne oznaczenia | |||
|
GX 339-4 – układ podwójny należący do podklasy mało masywnych układów rentgenowskich. Zawiera gwiazdę klasy podolbrzyma typu K oraz czarną dziurę o masie ocenianej na 6 mas Słońca[1]. Należy też do klasy mikrokwazarów, ponieważ posiada dżet[2]. Okres orbitalny układu wynosi 1,7557 ± 0,0004 dnia[1].
Źródło to zostało odkryte w roku 1972 przez satelitę OSO 7[3]. Ostatnie wyniki oparte na analizie kształtu linii emisyjnej żelaza sugerują, że czarna dziura w tym układzie rotuje bardzo szybko (parameter a = 0,93 ± 0,01)[4].
Znajduje się w zgrubieniu centralnym Galaktyki, odległość do źródła jest oceniana na nieco ponad 6 kpc[5].
Źródło należy do klasy źródeł rentgenowskich przejściowych, to znaczy jest silnie zmienne, ma okresy zwiększonej aktywności trwające kilkadziesiąt–kilkaset dni i kilkusetdniowe okresy, kiedy jest bardzo słabe.
Od 1987 do 2004 roku przeszło około 15 epizodów wzmożonej aktywności[5]. W czasie swojej ewolucji przechodzi przez wszystkie typowe stany jasnościowe charakterystyczne dla czarnych dziur, od stanu miękkiego/wysokiego przez stan twardy/niski do stanu spokojnego. Gdy źródło jest jasne, jest też bardzo silnie zmienne w krótkich skalach czasowych (nawet do milisekund[6];), a rozbłyskom rentgenowskim towarzyszą rozbłyski optyczne:
Przepływ masy w tym układzie jest spowodowany przez ekspansję gwiazdy-towarzysza wywołaną przesuwaniem się na zewnątrz gwiazdy otoczki, w której spala się wodór[9], a gwiazda ta wypełnia swoją powierzchnię Roche’a.