Gabinet figur woskowych (film 1924)

Gabinet figur woskowych
Das Wachsfigurenkabinett
Ilustracja
Gatunek

horror
fantasy

Rok produkcji

1924

Data premiery

6 października 1924

Kraj produkcji

Niemcy

Język

niemiecki

Czas trwania

83 min

Reżyseria

Leo Birinsky
Paul Leni

Scenariusz

Henrik Galeen

Główne role

William Dieterle
Olga Belajeff
John Gottowt
Emil Jannings
Conrad Veidt
Werner Krauss

Zdjęcia

Helmar Lerski

Scenografia

Paul Leni

Kostiumy

Ernst Stern

Produkcja

Leo Birinsky

Wytwórnia

Neptune-Film A.G.

Dystrybucja

Universum Film

Gabinet figur woskowych (oryg. Das Wachsfigurenkabinett) – niemiecki niema antologia filmowa z roku 1924 w reżyserii Leo Birinskiego i Paula Leniego. Należy do niemieckiego ekspresjonizmu filmowego[1]. Narracja filmu oparta jest na tzw. Rahmenhandlung (ramie narracyjnej), modnej ówcześnie w kinie niemieckim – główna opowieść stanowi ramę dla szeregu epizodów z nią bezpośrednio niezwiązanych[2].

Bohaterem filmu jest młody pisarz, który dostaje zlecenie na napisanie historii tyranów, upamiętnionych w gabinecie figur woskowych. Film stanowi składankę z napisanych przez bohatera opowiadań. Opisują one epizody z życia: Harun ar-Raszida, Iwana Groźnego i Kuby Rozpruwacza.

Gabinet figur woskowych (1924)

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Do wesołego miasteczka przybywa młody pisarz, który odpowiedział na tutejsze ogłoszenie o pracę. Ogłoszenie zamieścił właściciel gabinetu figur woskowych i pisarz ma napisać ciekawe historie lub zdarzenia dla postaci historycznych przedstawionych przez figury. Właściciel w towarzystwie swojej córki Evy pokazuje mu trzy najciekawsze eksponaty swojej wystawy: kalifa Bagdadu Harun ar-Raszida, cara Rosji Iwana Groźnego i angielskiego mordercę Kubę Rozpruwacza. Postać ar-Raszida ma odłamaną rękę, a pisarz próbuje wyobrazić sobie wydarzenie, które mogło doprowadzić do utraty części ciała[3].

I historia

[edytuj | edytuj kod]

Władający przez lata średniowiecznym Bagdadem Harun ar-Raszid nie znosi monotonii i codziennie ma inną żonę. Tuż obok murów pałacu kalifa mieszka piekarz Assad i jego żona Maimune, który w historii pisarza są głównymi bohaterami. Pisarz wyobraża siebie jako Assada, a Evę jako Maimune. Dym z piekarni Assada rozprasza kalifa grającego w szachy i nakazuje wezyrowi zabić sprawcę. Wezyr lokalizuje Assada, ale odstępuje od zamiaru widząc piękną Maimune i zaczyna z nią flirtować. Assad nie jest zadowolony z kokietującego zachowania żony. Wróciwszy do pałacu wezyr informuje kalifa o Maimune[4].

Nocą kalif udaje się pod piekarnię, gdzie jest świadkiem kłótni zazdrosnego Assada i Maimune mającej dość życia w ubóstwie. Chcąc udowodnić swą wartość Assad wymyka się do pałacu, by wykraść spełniający życzenia pierścień kalifa. W czasie jego nieobecności kalif zaczyna rozmawiać z Maimune. W sypialni kalifa Assad widzi woskową kopię władcy i, myśląc że to prawdziwy Harun ar-Raszid, obcina dłoń z pierścieniem. Zbudzeni strażnicy ścigają go po całym mieście. Po ucieczce piekarz wraca do domu, co niepokoi Maimune obawiającą zarzutów o zdradę, jak i kalifa nie mogącego się ukryć z powodu nadmiernej tuszy. Wreszcie się chowa w piecu. Assad pokazuje odciętą dłoń jako dowód, ale wkrótce aresztuje go straż pod zarzutem morderstwa. Z opresji ratuje go żona wtajemniczona przez kalifa używająca fałszywego pierścienia do rzekomego wskrzeszenia władcy. Harun ar-Raszid mianuje Assada nadwornym piekarzem[4].

II historia

[edytuj | edytuj kod]

Właściciel gabinetu prezentuje figurę Iwana jako część nakręcanego zestawu. Pisarz zaczyna pisać kolejną historię i osadza w niej siebie i Evę jako kniazia i jego narzeczoną. W tej historii Iwan otrzymał swój przydomek z racji swego okrucieństwa, które zmienia miasta renesansowej Rosji w cmentarze. Car w towarzystwie nadwornego astrologa, udaje się do podziemi Kremla, aby podziwiać cierpienia torturowanych więźniów w jego izbach tortur. Specjalna „zabawka” cara to klepsydra nosząca imię osoby, której ostatnia godzina zbliża się z każdym ziarenkiem piasku, zapisane przez carskiego truciciela. Astrolog radzi niezwykle podejrzliwemu Iwanowi ostrożność, ponieważ truciciel, skazany przez władcę na śmierć za odmowę otrucia jednej z ofiar, mógł zapisać jego imię w następnej kolejności[5].

Car udaje się na wesele córki jednego z bojarów z kniaziem. Wpada na pomysł, by bojar zamienił się z nim ubraniem. W ten sposób podczas drogi na wesele to bojar ginie z rąk spiskowców. Władca nic nie robi z żałoby bojarówny i reszty gości, nakazując kontynuować przyjęcie. Wszyscy są zbyt przerażeni, by mu się sprzeciwić. Wymykająca się bojarówna tuli do porzuconych zwłok jej ojca, ale zostaje uprowadzona przez cara, a jej narzeczonego wtrąca do sali tortur. Iwan chce uwieść bojarównę, ale astrolog widząc imię władcy na klepsydrze informuje go o tym, że na weselu podano mu truciznę. Iwan doznaje obłędu i chcąc uniknąć rzekomej śmierci codziennie przewraca klepsydrę przez resztę życia[5].

III historia

[edytuj | edytuj kod]

Pisarz późną nocą próbuje się powstrzymywać przed snem, by napisać historię poświęconą Kubie Rozpruwaczowi. Zauważa, że figura przedstawiająca mordercę znika. Nagle w objęcia pisarza wpada przerażona Eva. Figura przedstawiająca Kubę Ropruwacza ożyła i zamierza ich oboje zabić. Pisarz i Eva wielokrotnie starają się go zgubić w coraz bardziej zdeformowanej rzeczywistości, ale ich prześladowca zawsze ich dopada. W końcu Kuba Rozpruwacz zadaje śmiertelny cios pisarzowi, którego nagle budzi Eva. Wszystko to było snem[6].

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[7]

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

W planach była zawarta czwarta opowieść odbywająca się przed segmentem z Kubą Rozpruwaczem[8]. Centralną postacią był korsykański zbójca Rinaldo Rinaldini, którego miał odgrywać pisarz. Segment tak jak ten z Harun ar-Raszidem miał być kręcony w tonacji komediowej, a Dieterle miał zagrać Rinalda, tworząc to bardziej znaczący wątek dla jego postaci, który celowo obsadza siebie w coraz większych rolach w swoich opowieściach w miarę trwania filmu. Z segmentu zrezygnowano z powodu ograniczonego budżetu i jego pozostałością jest znajdująca się w gabinecie figura Rinaldiniego. Był to ostatni film Paula Leniego kręcony w Niemczech[9].

Analiza

[edytuj | edytuj kod]
Ekipa filmowa Gabinetu figur woskowych podczas przerwy na odpoczynek. Od lewej: Wilhelm Dieterle, Ali Hubert, E.A. Dupont, Paul Leni, Fritz Maurischat, John Gottowt, Lore Sello i Leo Birinski.

Paul Leni nadając obrazowi tytuł, świadomie nawiązał do Gabinetu doktora Caligari autorstwa Roberta Wiene (1920) i jarmarcznego, tajemniczego nastroju tego dzieła. Kostiumy i dekoracje, mieszanka epok i krajów były natomiast dziedzictwem zaczerpniętym ze Zmęczonej śmierci wyreżyserowanej przez Fritza Langa w 1921. Epizod z żoną piekarza, z jego krągłościami, wypukłościami, korytarzami i tajemnymi schodami przywodzą natomiast na myśl Golema Paula Wegenera i Carla Boese z 1920. Osobisty styl Leniego nie był jeszcze w tym filmie w pełni ukształtowany, niemniej obraz zrobiony jest zręcznie, także w sferze dekoracji, operowania światłocieniem i architekturą. Najbardziej ekspresjonistycznym momentem filmu jest rozdział poświęcony Kubie Rozpruwaczowi, pełen ruchu, transformacji, rozstępujących się ścian i pulsujących figur geometrycznych. Mimo zalet obraz stanowi, według historyczki kina, Lotte H. Eisner, dowód na regres kina niemieckiego swoich czasów, jego utknięcia w martwej doskonałości, nazbyt wyrafinowanej kompozycji, przesadnym manieryzmie, który może zniechęcić widza. Podczas swojego pobytu w Stanach Zjednoczonych, Leni dostrzegł wady swojego dzieła i zaczął odchodzić od barokizujących i wielce obfitych form[10].

Z psychologicznego punktu widzenia umiłowanie dla schodów i korytarzy, licznie stosowanych w filmie różnych ujęciach, może być tłumaczone skłonnością niemieckiej psychiki do wznoszenia, stawania się (Werden) niż bycia (Sein)[10].

Konserwacja filmu

[edytuj | edytuj kod]

Do dnia dzisiejszego nie zachowała oryginalna niemiecka wersja. Jedyny negatyw spłonął w Paryżu w 1925 roku[9]. Film zachował się jedynie w zagranicznych kopiach.

Za pierwszą rekonstrukcję filmu odpowiedzialne było Cineteca del Comune di Bologna(inne języki) we współpracy z laboratorium L’Immagine Retrovata we współpracy opierając się na brytyjskiej kopii eksportowej z 1924 roku. Wersja ta została wydana na DVD w 2002 przez Kino International wraz innym filmem Leniego, krótkometrażowym Rebus-Film Nr. 1 (1926)[11].

Cyfrowo odrestaurowana wersja w języku angielskim, która miała premierę na Berlinale w lutym 2020 roku, została stworzona z kopii nitrocelulozowych istniejących wersji językowych angielskiej, francuskiej i czeskiej, przy czym plansze dialogowe i koncepcja barwionych w szczególności pochodzą z kopii przechowywanej w British Film Institute[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Garbicz 2007 ↓, s. 103.
  2. Kłys 2010 ↓, s. 410.
  3. Galeen 1994 ↓, s. 17-24.
  4. a b Galeen 1994 ↓, s. 25-55.
  5. a b Galeen 1994 ↓, s. 56-73.
  6. Galeen 1994 ↓, s. 99-112.
  7. Galeen 1994 ↓, s. 150.
  8. Galeen 1994 ↓, s. 74.
  9. a b c Cheryl Eddy: Waxworks. San Francisco Silent Film Festival, 2022. [dostęp 2024-08-20]. (ang.).
  10. a b Eisner 1974 ↓, s. 91-97.
  11. Carl Bennett: Waxworks (1924). Silent Era. [dostęp 2024-08-20]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]