Gaidis Bērziņš

Gaidis Bērziņš
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 października 1970
Ryga

Minister sprawiedliwości Łotwy
Okres

od 21 sierpnia 2014
do 5 listopada 2014

Przynależność polityczna

Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK

Poprzednik

Dace Melbārde (p.o.)

Następca

Dzintars Rasnačs

Minister sprawiedliwości Łotwy
Okres

od 25 października 2011
do 21 czerwca 2012

Przynależność polityczna

Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK

Poprzednik

Aigars Štokenbergs

Następca

Žaneta Jaunzeme-Grende (p.o.)

[Minister sprawiedliwości Łotwy
Okres

od 7 listopada 2006
do 12 marca 2009

Przynależność polityczna

TB/LNNK

Poprzednik

Guntars Grīnvalds

Następca

Mareks Segliņš

Gaidis Bērziņš (ur. 20 października 1970 w Rydze) – łotewski prawnik i polityk, parlamentarzysta, w latach 2006–2009, 2011–2012 oraz w 2014 minister sprawiedliwości, były współprzewodniczący partii Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Łotwy w Rydze. Od 1994 pracował w biurze prawnym, a od 1997 na macierzystej uczelni, od 1998 był zatrudniony w bankowości. Po uzyskaniu magisterium prowadził prywatną praktykę adwokacką[1]. Był również członkiem organów nadzorczych różnych przedsiębiorstw i agend państwowych.

W listopadzie 2006 został ministrem sprawiedliwości w drugim rządzie Aigarsa Kalvītisa, pełnił tę funkcję również w gabinecie Ivarsa Godmanisa (do marca 2009). Po odejściu z rządu pracował m.in. jako wykładowca na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łotwy. W wyniku wyborów parlamentarnych w 2010 uzyskał mandat posła na Sejm jako jeden z dwóch działaczy TB/LNNK wybranych z ramienia koalicji Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK. Reprezentował kurlandzki okręg wyborczy[2]. W wyborach w 2011 uzyskał reelekcję do Sejmu XI kadencji. 25 października 2011 objął funkcję ministra sprawiedliwości w trzecim rządzie Valdisa Dombrovskisa[3].

20 czerwca 2012 podał się do dymisji[4]. Nowym ministrem sprawiedliwości został Jānis Bordāns[5]. W lipcu 2012 ponownie objął mandat poselski[6].

Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego TB/LNNK, następnie zaś koalicyjnego ugrupowania Zjednoczenie Narodowe „Wszystko dla Łotwy!” – TB/LNNK[7]. W 2011, po jego przekształceniu w jednolitą partię, został jednym z dwóch (obok Raivisa Dzintarsa) współprzewodniczących tej formacji[8], pełniąc tę funkcję do 2017.

21 sierpnia 2014 Sejm zatwierdził go po raz kolejny na stanowisku ministra sprawiedliwości, tym razem w pierwszym rządzie Laimdoty Straujumy[9]. W wyborach w 2014 uzyskał reelekcję do Sejmu XII kadencji z listy narodowców[10]. Nie wszedł w skład drugiego rządu dotychczasowej premier, kończąc urzędowanie 5 listopada tegoż roku[11]. Kontynuował działalność dydaktyczną na Uniwersytecie Łotwy oraz praktykę adwokacką, został doradcą ministra kultury[12]. W 2021 wybrany na radnego gminy Talsi[12].

Żonaty, ma dwoje dzieci.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Serwis CVK – Wybory 2006. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  2. Gaidis Bērziņš. visulatvijaidodu.lv. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  3. Dombrovskis nosauc jaunā Ministru kabineta sastāvu. jauns.lv, 24 października 2011. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  4. Pēc domstarpībām par ebreju īpašumu jautājumu atkāpjas tieslietu ministrs. delfi.lv, 20 czerwca 2012. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  5. Jaunais tieslietu ministrs – Jānis Bordāns. bnn.lv, 5 lipca 2012. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  6. Demisionējušais ministrs Gaidis Bērziņš atgriežas Saeimā. gorod.lv, 5 lipca 2012. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  7. Serwis CVK – Wybory 2010. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  8. Leaders of Latvia. zarate.eu. [dostęp 2017-09-20]. (ang.).
  9. Jānis Kincis: Gaidi Bērziņu apstiprina tieslietu ministra amatā. diena.lv, 21 sierpnia 2014. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  10. 12. Saeima apstiprināta. nra.lv, 4 listopada 2014. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  11. Jānis Kincis: Apstiprina jauno valdību Laimdotas Straujumas vadībā. diena.lv, 5 listopada 2014. [dostęp 2017-09-20]. (łot.).
  12. a b Servis CVK – Wybory 2021. [dostęp 2021-06-06]. (łot.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]