Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
George Frederick Bristow (ur. 19 grudnia 1825 w Brooklynie, zm. 13 grudnia 1898 w Nowym Jorku[1]) – amerykański kompozytor, skrzypek i dyrygent[2].
Urodził się w rodzinie angielskich emigrantów. Jego ojciec był muzykiem i dawał synowi pierwsze lekcje[1][3]. Następnie uczył się pod kierunkiem Henry’ego Christiana Timma (fortepian), George’a Macfarrena (harmonia, kontrapunkt i orkiestracja) oraz Ole Bulla (skrzypce)[1][4] . Zaczął występować jako skrzypek w wieku 13 lat[1], początkowo grał w orkiestrze nowojorskiego Olympic Theatre[2]. W latach 1842–1879 występował w Filharmonii Nowojorskiej[1][2]. Grał również z innymi orkiestrami, był organistą kościelnym i dyrygował chórami New York Harmonic Society (1851–1863) oraz Mendelssohn Union (1867–1871)[1]. Od 1854 roku uczył również muzyki w nowojorskich szkołach[1].
Napisał m.in. dwie opery, pięć symfonii, cztery uwertury koncertowe, dwa kwartety smyczkowe[1]. Tworzył również muzykę chóralną, zarówno o charakterze świeckim, jak i sakralnym[1][2]. Uważany jest za prekursora amerykańskiej muzyki poważnej[1]. Tworzył głównie w stylu europejskim, chociaż sięgał także po rodzime motywy nawiązujące do amerykańskiego folkloru i krajobrazu[2], zwłaszcza w operze Rip van Winkle (wystawiona w Nowym Jorku w 1855 r.) i Niagara Symphony, op. 62 (1893)[1].