Data i miejsce urodzenia |
26 listopada 1935 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 stycznia 2019 |
Przynależność polityczna |
Georges Sarre (ur. 26 listopada 1935 w Chénérailles[1], zm. 31 stycznia 2019[2] w Paryżu) – francuski polityk, działacz socjalistyczny, parlamentarzysta krajowy i europejski, lider Ruchu Obywatelskiego i Republikańskiego (MRC).
Pracował jako inspektor w PTT, rządowej instytucji zarządzającej pocztą, telekomunikacją oraz komunikacją telegraficzną. W 1964 wstąpił do socjalistycznej partii SFIO, założył też socjalistyczny związek zawodowy pracowników pocztowych współpracujący z tym ugrupowaniem[3]. W 1966 razem z Jeanem-Pierre'em Chevènementem znalazł się wśród twórców lewicowego centrum badawczego CERES[4]. W 1969 wraz z SFIO dołączył do nowo powołanej Partii Socjalistycznej, w ramach PS należał do działaczy wspierających François Mitterranda[3].
W 1971 po raz pierwszy został wybrany na radnego Paryża. Ponownie wchodził w skład rady francuskiej stolicy w 1977, 1983, 1989, 1995, 2001 i 2008[5]. Przez kilkanaście lat kierował w radzie Paryża frakcją socjalistyczną. W 1979 uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego I kadencji, który wykonywał do 1981[6].
W 1981 został wybrany z ramienia socjalistów w skład Zgromadzenia Narodowego VII kadencji w jednym z okręgów paryskich. Reelekcję uzyskiwał w wyborach w 1986, 1988, 1993 i 1997[1]. Od 1988 do 1993 zajmował stanowisko sekretarza stanu ds. transportu drogowego i rzecznego w rządach, którymi kierowali Michel Rocard, Édith Cresson oraz Pierre Bérégovoy[7].
Na początku lat 90. dołączył do Jeana-Pierre'a Chevènementa, który opuścił Partię Socjalistyczną i tworzył kolejne inicjatywy polityczne, zakończone powołaniem Ruchu Obywatelski i Republikański. W ich ramach Geoges Sarre był przewodniczącym Ruchu Obywatelskiego (2001–2002) oraz pierwszym sekretarzem MRC (2004–2008)[4][8], a następnie przewodniczącym rady krajowej ruchu[4].
W międzyczasie, w latach 1995–2008, sprawował urząd mera 11 dzielnicy Paryża[5]. W wyborach prezydenckich w 2002 wsparł swojego politycznego sojusznika Jeana-Pierre'a Chevènementa, w tym samym roku nie został ponownie wybrany w wyborach parlamentarnych[3]. Bezskutecznie kandydował do Zgromadzenia Narodowego również w 2007. Od 2008 do 2010 był zastępcą mera Paryża[9].