Giacomo Oddi
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1679 |
| Data i miejsce śmierci |
2 maja 1770 |
| Arcybiskup ad personam Viterbo | |
| Okres sprawowania |
22 września 1749–2 maja 1770 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
30 maja 1723 |
| Sakra biskupia |
24 czerwca 1732 |
| Kreacja kardynalska |
5 kwietnia 1745 |
| Kościół tytularny |
S. Girolamo dei Croati, |
| Data konsekracji |
24 czerwca 1732 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Giacomo Oddi (ur. 11 listopada 1679 w Perugii, zm. 2 maja 1770 tamże) – włoski biskup rzymskokatolicki, kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 11 listopada 1679 roku w Perugii, jako najmłodsze spośród pięciorga dzieci hrabiego Francesca Oddiego i Vittorii Biancheri[1]. Jego kuzynem był Giovanni Francesco Banchieri, a siostrzeńcem Niccolò Oddi[1]. Studiował na Uniwersytecie w Perugii, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure w 1709 roku[1]. Jeszcze w czasie studiów udał się do Rzymu, gdzie został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a także protonotariuszem apostolskim[1]. W pierwszej i drugiej dekadzie XVIII wieku pełnił role świeckich gubernatorów Rimini, Sabiny, Fabriano, Ascoli, Ankony, Civitavecchii i Viterbo[1]. 30 maja 1723 roku przyjął sakrament święceń[2]. Na początku lat 30. zarządzał Maceratą i ponownie Viterbo[1]. W 1732 roku został nominowany na biskupa tytularnego Laodycey (9 czerwca), przyjął sakrę (24 czerwca) i został mianowany nuncjuszem apostolskim w Królestwie Niemieckim[2]. Osiadł wówczas w Kolonii, lecz po trzech latach został przeniesiony na placówkę do Wenecji[1]. W czerwcu 1735 roku zrezygnował z nuncjatury w Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego, a cztery lata później został mianowany nuncjuszem w Imperium portugalskim[2]. 9 września 1743 roku został kreowany kardynałem prezbiterem, a rok później zrezygnował z nuncjatury[2]. 5 kwietnia 1745 roku otrzymał kościół tytularny S. Girolamo dei Croati[2]. W latach 40. pełnił funkcje legata w Urbino i Romanii[1]. 22 września 1749 roku został przeniesiony do Viterbo, gdzie został arcybiskupem ad personam[2]. Przyznawał dotacje na budowę szpitala dla sierot oraz domu przeznaczonego do ćwiczeń duchowych dla kleru[1]. Uczestniczył w konklawe 1758, a od 1763 roku przysługiwał mu tytuł protoprezbitera[1]. W 1770 roku, z powodu złego stanu zdrowia wyjechał do Perugii, jednak nie przyniosło to oczekiwanego skutku[1]. Zmarł 2 maja 1770[2].