| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Giannina Arangi-Lombardi (ur. 20 czerwca 1891 w Marigliano, zm. 9 czerwca 1951 w Mediolanie) – włoska śpiewaczka operowa, sopran.
Wychowała się w Neapolu, gdzie uczyła się gry na fortepianie, a następnie śpiewu u Beniamino Carellego, który błędnie zakwalifikował ją jako mezzosopran. Zadebiutowała w 1921 r. rolą Loli w Rycerskości wieśniaczej, po czym przez trzy kolejne lata śpiewała role mezzosopranowe w różnych włoskich teatrach, stwarzając m.in. kreację Amneris w Aidzie oraz Brangien w Tristanie i Izoldzie. W 1923 r. podjęła jednak dodatkowe lekcje u Adeliny Stehle, w wyniku których powróciła na scenę jako sopran lirico spinto, grając Santuzzę w Rycerskości wieśniaczej[1]. W 1926 r. dołączyła do zespołu La Scali, gdzie zyskała sławę rolami Aidy, Amelii w Balu maskowym, Giocondy oraz Donny Anny w Don Giovannim[2]. Występowała na większości słynnych europejskich scen (z wyłączeniem Opéra Garnier i Covent Garden). Występowała także na scenach Australii oraz Ameryki Południowej i towarzyszyła Nellie Melbie na jej pożegnalnej trasie. Odeszła ze sceny w pełni artystycznych możliwości, żegnając się z publicznością rolą Eleny w Nieszporach sycylijskich. Zajęła się szkoleniem przyszłych śpiewaków w Mediolanie oraz Ankarze. Jej najsłynniejszą uczennicą była Leyla Gencer.
Arangi-Lombardi była niezwykle ceniona za oryginalną, ciemną barwę głosu oraz świetną technikę śpiewu. W swojej epoce, gdy faworyzowane były głosy porzucające bogactwo wokalnych środków wyrazu na rzecz surowości i realizmu, Arangi-Lombardi pozostała przy stylu bel canto[3].