Giovanni Tebaldini

Giovanni Tebaldini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 września 1864
Brescia

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

11 maja 1952
San Benedetto del Tronto

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

muzykolog, dyrygent, pedagog

Odznaczenia
Komandor Orderu Korony Włoch Kawaler Orderu Korony Włoch Kawaler Orderu Świętego Sylwestra Krzyż Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)

Giovanni Tebaldini (ur. 7 września 1864 w Brescii, zm. 11 maja 1952 w San Benedetto del Tronto[1][2]) – włoski muzykolog, dyrygent i pedagog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1883–1885 studiował w konserwatorium w Mediolanie u Amilcare Ponchiellego[1][2]. W 1888 roku studiował w szkole muzyki kościelnej Franza Xavera Haberla w Ratyzbonie[1][2]. Od 1889 do 1893 roku działał jako dyrygent w Schola Cantorum przy bazylice św. Marka w Wenecji[1][2]. Pełnił funkcję kapelmistrza w bazylice św. Antoniego w Padwie (1894–1897)[1][2] i sanktuarium Santa Casa w Loreto (1902–1924)[1]. Od 1897 do 1902 roku był dyrektorem konserwatorium w Padwie[1][2]. W latach 1925–1930 wykładał w Conservatorio di San Pietro a Majella w Neapolu[2]. Od 1931 roku pełnił funkcję dyrygenta Ateneo Musicale w Genui[1][2].

Był autorem książek i artykułów poświęconych muzyce XVI i XVII wieku, w 1892 roku założył czasopismo „La scuola veneta di musica sacra”[1]. Należał do grona propagatorów reformy muzyki kościelnej związanych z ruchem cecyliańskim, wywarł wpływ na odrodzenie się włoskiej muzyki na przełomie XIX i XX wieku, jego działalność przyczyniła się do wydania przez papieża Piusa X motu proprio Tra le sollecitudini[1]. W 1909 roku na łamach „Revista Musicale Italiana” opublikował głośny artykuł Telepatia musicale, w którym zarzucił Richardowi Straussowi plagiaty muzyczne w operze Elektra z twórczości włoskiego kompozytora Vittorio Gnecchiego[2].

Zajmował się także komponowaniem, pisał msze, motety, utwory orkiestrowe, wokalno-instrumentalne i organowe[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 50. ISBN 978-83-224-0905-3.
  2. ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3605. ISBN 0-02-865571-0.
  3. ↑ José Antonio de Donostia, Felipe Pedrell: "Al unísono estamos". Epistolario Donostia-Pedrell. 1915-1918. red. Teresa Zulaica, José Barroso. Fundación Digital Bible, 2016. ISBN 978-84-941080-2-0.
  4. ↑ a b c Onoreficenze e Premi. www.tebaldini.it. [dostęp 2022-10-06]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]