Kardynał prezbiter | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 września 1599 |
Data i miejsce śmierci |
18 lutego 1668 |
Arcybiskup Patras | |
Okres sprawowania |
11 kwietnia 1639–29 kwietnia 1658 |
Nuncjusz apostolski w Szwajcarii | |
Okres sprawowania |
6 maja 1639–28 października 1643 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Nominacja biskupia |
11 kwietnia 1639 |
Sakra biskupia |
26 kwietnia 1639 |
Kreacja kardynalska |
9 kwietnia 1657 (in pectore, publikacja 29 kwietnia 1658) |
Kościół tytularny |
Sant' Agnese fuori le mura (6 maja 1658) |
Data konsekracji |
10 lipca 1721 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||||||||||||
Współkonsekratorzy | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
|
Girolamo Farnese (ur. 3 września 1599 w Latera, zm. 18 lutego 1668 w Rzymie)[1] – włoski kardynał. Ostatni książę Latery[2].
Urodził się w Latera koło Viterbo, a jego ojciec, Mario Farnese, nosił tytuł księcia Latery[1]. Wywodził się z bocznej linii rodu Farnese, rządzącego księstwem Parmy i Piacenzy[2].
Od najmłodszych lat przeznaczony był do stanu duchownego. Za pontyfikatu Pawła V (1605–1621) wstąpił na służbę do kardynała Odoardo Farnese, swojego krewnego z głównej linii rodu. Dzięki jego protekcji otrzymał opactwo św. Wawrzyńca w Novarze (jako opat komendatoryjny). Ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Parmie i w 1617 uzyskał tytuł doktora. Papież Paweł V mianował go swoim szambelanem, a kolejny papież Grzegorz XV (1621–1623) referendarzem Obojga Sygnatur[1].
11 kwietnia 1639 papież Urban VIII mianował go tytularnym arcybiskupem Patras, a 4 maja 1639 nuncjuszem apostolskim w Lucernie w Szwajcarii[3][1]. Sakrę biskupią przyjął 26 kwietnia 1639 z rąk Giovanniego Battisty Scannaroliego, arcybiskupa Sydonu[3]. Jako nuncjusz w Szwajcarii wykazywał się nadzwyczajną aktywnością zarówno religijno-duszpasterską, jak i polityczną. W tym drugim aspekcie starał się przede wszystkim dbać o interesy katolickich kantonów Szwajcarii, zwłaszcza o utrzymanie ich z dala od toczącej się w Niemczech wojny trzydziestoletniej oraz konfliktu francusko-hiszpańskiego. Po wybuchu pierwszej wojny o Castro w 1642 odmówił udzielenia pomocy swemu ekskomunikowanemu krewnemu, księciu Parmy Odoardo Farnese. Jednocześnie przeprowadził wiele stricte duszpasterskich wizytacji, wysyłał kaznodziei i katechetów, dążył do odzyskania zsekularyzowanych dóbr diecezji bazylejskiej, a nawet starał się o wprowadzenie na stałe inkwizycji w Sondrio i Chiavenna[1].
Girolamo Farnese został odwołany ze szwajcarskiej placówki 28 października 1643 i w dniu 6 lutego 1644 mianowano go sekretarzem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników[1]. Urząd ten sprawował do października 1650, gdy papież Innocenty X mianował go gubernatorem Rzymu i wicekamerlingiem Kościoła[3][1][4]. Odznaczał się wielkim zapałem w sprawowaniu tej funkcji, wydając wiele regulacji mających służyć utrzymaniu porządku oraz ochronie moralności publicznej (np. zakaz noszenia broni w teatrach, regulacje dotyczące ubioru dla prostytutek, zakładanie szkół dla młodych dziewcząt)[1]. Mimo to, został odwołany 29 stycznia 1653[4] w związku z aferą Francesco Mascambruniego, który jako subdatariusz okazał się winny korupcji i wielu fałszerstw. Choć sam Farnese nie dopuścił się żadnego przestępstwa, a nawet należał do grona oskarżycieli subdatariusza, papież Innocenty X, chcąc ratować swój mocno nadwyrężony prestiż, zdecydował się na generalną czystkę na wyższych stanowiskach administracji miejskiej[1]. Farnese powrócił wówczas na stanowisko sekretarza Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników.
Po śmierci Innocentego X i wyborze nowego papieża Aleksandra VII, Farnese zaczął ponownie piąć się w górę w karierze kościelnej. 16 lipca 1655 został mianowany prefektem Pałacu Apostolskiego i gubernatorem Castel Gandolfo (obie funkcje sprawował do 29 kwietnia 1658)[3][5]. W 1657 był sekretarzem Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich, a także prałatem kilku innych kongregacji[6].
9 kwietnia 1657 Aleksander VII mianował go kardynałem in pectore, ale ogłosił tę nominację dopiero rok później, 29 kwietnia 1658, a 6 maja 1658 nadał mu tytuł prezbitera S. Agnese fuori le mura i mianował legatem apostolskim (namiestnikiem) w Bolonii[1][3]. Tę ostatnią funkcję Farnese sprawował okrągłe cztery lata, rozbudowując lub upiększając szereg budowli oraz podejmując szereg inicjatyw służących rozwojowi miasta. Powrócił do Rzymu w maju 1662[1]. W tym samym roku, po bezpotomnej śmierci brata Pietro Farnese, kardynał Girolamo został księciem Latery[2].
Girolamo Farnese, jako kardynał, był członkiem kilku kongregacji kurialnych[6]:
Podczas misji kardynała Flavio Chigiego we Francji w 1664 Girolamo Farnese tymczasowo zastępował go w kierowaniu Trybunałem Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości[3].
Na konklawe 1667 Girolamo Farnese był poważnym kandydatem na papieża, ale ostatecznie wybrano kardynała Giulio Rospigliosiego, który przybrał imię Klemens IX[1].
Girolamo Farnese zmarł w Rzymie w wieku 68 lat i został pochowany w jezuickim kościele Il Gesù[3][1]. Wraz z jego śmiercią wygasła linia książąt Latery z rodu Farnese[2].