Gishūmon-in no Tango

Gishūmon-in no Tango (jap. 宜秋門院丹後 Gishūmon-in no Tango; znana także jako Sesshōke no Tango i Kotoura no Tango, ur. około 1113, zm. po 1207) – japońska poetka, tworząca na przełomie okresów Heian i Kamakura. Zaliczana do Trzydziestu Sześciu Mistrzyń Poezji[1][2].

Córka Minamoto no Yoriyukiego. Początkowo służyła u Kūjo Kanezane, a następnie jako dana dworu jego córki Kujō Ninshi (żony cesarza Go-Toba). Od 1175 r. aktywnie uczestniczyła w życiu literackim; brała udział w konkursach poetyckich organizowanych na dworze cesarskim, i wraz z Kojijū i Nijō-in no Sanuki należała do kręgu poetów związanych z rodem Kujō[3][2][1].

Około 1201, po śmierci żony Kūjo Kanezane została mniszką buddyjską, jednak kontynuowała działalność literacką przynajmniej do 1208[1][2].

Czterdzieści sześć utworów jej autorstwa zamieszczonych zostało w cesarskich antologiach poezji, w tym dziewięć w Shinkokin wakashū[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Eishi Hosoda, Andrew J. Pekarik: The thirty-six immortal women poets: a poetry album with illustrations. Nowy Jork: G. Braziller, 1991, s. 138. ISBN 978-0-8076-1256-9. OCLC 753117968. (ang.).
  2. ↑ a b c d Robert N. Huey: The making of Shinkokinshū. Cambridge: Harvard University Press, 2002, s. 401. ISBN 978-0-674-00853-3. OCLC 48681868. (ang.).
  3. ↑ Ivo Smits. Teika and the Others: Poetics, Poetry, and Politics in Early Medieval Japan. „Monumenta Nipponica”. 59 (3), s. 373, 2004. Sophia University. ISSN 1880-1390. JSTOR: 25066307. (ang.).