Glenn Hall

Glenn Hall

Data i miejsce urodzenia	3 października 1931 Humboldt
Obywatelstwo	Kanada
Wzrost	180 cm
Pozycja	bramkarz
Uchwyt	lewy
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole Indianapolis Capitals (AHL) Detroit Red Wings Chicago Black Hawks St. Louis Blues
Multimedia w Wikimedia Commons

Glenn Henry Hall (ur. 3 października 1931 w Humboldt) – kanadyjski hokeista, bramkarz występujących w National Hockey League drużyn Detroit Red Wings, Chicago Black Hawks, i St. Louis Blues. Rzadko opuszczał mecze i był znany z gry na stałym, dobrym poziomie^[1]. W NHL zagrał w 906 meczach, z czego rekordowe wśród bramkarzy 502 kolejnych spotkań bez zmiany. Zdobył trzykrotnie Trofeum Vezina i raz Trofeum Caldera. Trzykrotny zdobywca Pucharu Stanleya, dwa razy jako zawodnik i raz jako członek sztabu szkoleniowego. Przydomek Mr. Goalie^[1], był pierwszym bramkarzem który rozwinął i efektywnie bronił stylem butterfly^[2], osłaniając dolną część bramki parkanami klękając na lodzie, co dawało możliwość chronienia górnej części bramki rękami^[3][1]. Hall przez prawie całą karierę nie używał kasku ani maski^[4]. Uważany za jednego z najlepszych bramkarzy w historii hokeja na lodzie^[5][6][7].

Kariera

Pobyt w Detroit

Po rozegraniu 4 juniorskich sezonów w zespołach Humboldt Indians i Windsor Spitfires został zakontraktowany przez Detroit Red Wings w 1951^[1]. Kilka kolejnych sezonów to występy w juniorskiej filii drużyny z Detroit^[1]. w 1952, na czas play-offów został powołany do pierwszej drużyny jako rezerwowy bramkarz. Nie zagrał ani minuty, ale dzięki obecności w składzie jego nazwisko zostało wygrawerowane na Pucharze Stanleya. Hall na debiut w pierwszej drużynie musiał czekać do sezonu 1955–56, zastępując w pierwszym składzie zespołu legendarnego Terry’ego Sawchuka, który przeniósł się do Boston Bruins^[1]. W pierwszym, pełnym sezonie w Red Wings Hall zagrał we wszystkich meczach, notując 12 czystych kont (shutouts), i zdobył Trofeum Caldera dla najlepszego rookie rozgrywek.

Chicago

W drugim sezonie w Detroit Hall ponownie zagrał we wszystkich spotkaniach sezonu, ale pod jego koniec został kupiony przez Black Hawks. Do Chicago razem z Hallem przeniósł się też napastnik Ted Lindsay. Przenosiny były efektem złości menedżera Red Wings Jacka Adamsa, spowodowanych zamiarem utworzenia związku zawodowego graczy, którego inicjatorem był Lindsay^[1]. Po transferze do klubu z Wietrznego Miasta Hall od razu został podstawowym graczem, kończąc sezon z występem w każdym meczu sezonu zasadniczego i play-offów. w 1961 Hall chronił bramkę aż do zdobycia przez Black Hawks pierwszego od 1938 Pucharu Stanleya, w meczu z Detroit^[4]. 8 listopada 1962 seria rozegranych meczów z rzędu została przerwana, w spotkaniu z Boston Bruins przez kontuzję pleców. Hall został zmieniony w trakcie meczu przez Denisa DeJordy’ego. Do tego momentu Hall rozegrał kolejno 502 mecze bez przerwy w okresie 8 sezonów. Rekord, który ciężko będzie pobić jakiemukolwiek innemu bramkarzowi^[8]. Andrew Podnieks, kanadyjski historyk hokeja i autor ponad 45 książek o tym sporcie napisał^[9], że

nie ma rekordu bardziej nieosiągalnego, szczelniej zamkniętego za szybą niż ten należący do Halla. Osiągnięcie takiej liczby przez bramkarza jest nadludzkie i nigdy nie zostanie pobite. Oczywiście powodem rozegrania tylu meczów bez zmiany jest to, że po prostu był najlepszy.

E.M. Swift ze Sports Illustrated^[10] mówi o rekordzie Halla, że

...jest to prawdopodobnie najbezpieczniejszy rekord ze wszystkich rekordów wszystkich sportów.

Glenn Hall przez zdecydowaną większość kariery występował bez maski. Początkowo przez stres miewał przedmeczowe odruchy wymiotne. Później był to już tylko nawyk przed każdym meczem^[11].

Późniejsze sukcesy

Mimo zdobycia Trofeum Vezina Hall nie miał zabezpieczonego numeru w trakcie Expansion Draft w 1967. 38-latek został wybrany przez zespół St. Louis Blues. Blues, jedna z sześciu franczyz w ich pierwszym roku w NHL, ściągnęli do siebie również kilku innych weteranów jak Reda Berensona i Phila Goyette, zdobywając play-offy zachodniej dywizji w dwóch 7-meczowych seriach. Hall pokierował Bluesmanów aż do finału Pucharu Stanleya. Większość kibiców spodziewała się rozgromienia pierwszoroczniaków Blues przez faworytów Montreal Canadiens. St. Louis Blues przegrali serię 4–0, ale każde ze spotkań było wyrównane i ekscytujące, w głównej mierze dzięki postawie Halla w bramce. Jego gra została doceniona przez wręczenie mu Trofeum Conna Smythe’a dla najwartościowszego zawodnika play-offów, nagrody rzadko wręczanej zawodnikowi przegranego zespołu.

W 1968 do składu Blues dołączył weteran-legenda Jacques Plante, dzieląc miejsce w bramce z Hallem. Dwójka zdobyła w sezonie 1968–69 Trofeum Vezina, jednocześnie ustanawiając ówczesny rekord Blues na 13 meczów z czystym kontem.

Zakończenie kariery

Hall zakończył karierę po sezonie 1968–69, ale powrócił na lodowisko by rozegrać jeszcze 18 meczów w rozgrywkach 1969-70. Ostatecznie zakończył zawodową grę w hokeja po sezonie 1970–71, w wieku 40 lat. W 1975 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame. Trzeci Puchar Stanleya zdobył w 1989 jako trener bramkarzy w Calgary Flames.

Spuścizna

Hall wygrał 407 razy, 84-krotnie zachowując czyste konto, z GAA w trakcie kariery na poziomie 2,49. 11-krotnie wybierany do meczu gwiazd. Uważany za pierwszego bramkarza umiejętnie wykorzystującego styl bronienia butterfly. Jeden z najlepszych bramkarzy w historii NHL i całego hokeja na lodzie^[5][6][7]. Najczęściej wybierany bramkarz do pierwszego zespołu All-Stars (7), wyprzedzając m.in. Dominika Haška (6) i Patricka Roy (4).

W 1998 został uplasowany na 16 miejscu listy 100 największych zawodników w historii NHL^[12], z tylko dwoma legendarnymi bramkarzami przed nim – Plantem (13) i Sawchukiem (9).

20 listopada 1988 w hali Chicago Stadium miała miejsce ceremonia zastrzeżenia numeru 1, z którym występował w drużynie Black Hawks^[4].

Osiągnięcia

• Zdobywca Trofeum Caldera w 1956^[13],
• Zagrał meczu gwiazd NHL w 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968 i 1969,
• Wybrany do NHL First All-Star Team w 1957, 1958, 1960, 1963, 1964, 1966 i 1969,
• Wybrany do NHL Second All-Star Team w 1956, 1961 i 1962,
• Zdobywca Trofeum Vezina w 1963, 1967 i 1969^[13],
• Zdobywca Trofeum Conna Smythe’a w 1968^[13],
• Puchar Stanleya w 1952, 1961 i 1989 (2 jako bramkarz, 1 jako trener),
• Rekord największej liczby kolejnych meczów bez zmiany (502)^[10],
• Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 1975,
• W 1998 roku zajął 16 miejsce na liście 100 najlepszych zawodników w historii NHL magazynu The Hockey News^[12],
• Zastrzeżony numer 1 przez drużynę Chicago Black Hawks w 1988^[4].

Statystyki

Sezon zasadniczy

Sezon	Drużyna	Liga		M	W	P	T/OT	MIN	GA	SO	GAA
1947–48	Humboldt Indians	N-SJHL		5	5	0	0	300	17	0	3,40
1948–49	Humboldt Indians	N-SJHL		24	13	9	2	1420	86	1	3,63
1949–50	Windsor Spitfires	OHA		43	31	11	1	2580	152	0	3,53
1950–51	Windsor Spitfires	OHA		54	32	18	4	3240	167	6	3,09
1951–52	Indianapolis Capitals	AHL		68	22	40	6	4190	272	0	3,89
1952–53	Edmonton Flyers	WHL		63	27	27	9	3780	207	2	3,29
1952–53	Detroit Red Wings	NHL		6	4	1	1	360	10	1	1,67
1953–54	Edmonton Flyers	WHL		70	29	30	11	4200	259	0	3,70
1954–55	Edmonton Flyers	WHL		66	38	18	10	3960	187	5	2,83
1954–55	Detroit Red Wings	NHL		2	2	0	0	120	2	0	1,00
1955–56	Detroit Red Wings	NHL		70	30	24	16	4200	147	12	2,10
1956–57	Detroit Red Wings	NHL		70	38	20	12	4200	156	4	2,23
1957–58	Chicago Black Hawks	NHL		70	24	39	7	4200	200	7	2,86
1958–59	Chicago Black Hawks	NHL		70	28	29	13	4200	208	1	2,97
1959–60	Chicago Black Hawks	NHL		70	28	29	13	4200	180	6	2,57
1960–61	Chicago Black Hawks	NHL		70	29	24	17	4200	176	6	2,51
1961–62	Chicago Black Hawks	NHL		70	31	26	13	4200	185	9	2,64
1962–63	Chicago Black Hawks	NHL		66	30	20	15	3910	166	5	2,55
1963–64	Chicago Black Hawks	NHL		65	34	19	11	3860	148	7	2,30
1964–65	Chicago Black Hawks	NHL		41	18	17	5	2440	99	4	2,43
1965–66	Chicago Black Hawks	NHL		64	31	24	7	3747	164	4	2,63
1966–67	Chicago Black Hawks	NHL		32	19	5	5	1664	66	2	2,38
1967–68	St. Louis Blues	NHL		49	19	21	9	2858	118	5	2,48
1968–69	St. Louis Blues	NHL		41	19	12	8	2354	85	8	2,17
1969–70	St. Louis Blues	NHL		18	7	8	3	1010	49	1	2,91
1970–71	St. Louis Blues	NHL		31	13	11	8	1761	71	2	2,42
NHL razem				906	407	326	162	53 544	2230	84	2,49

Play-offy

Sezon	Drużyna	Liga		M	W	P	R	MIN	GA	SO	GAA
1947–48	Humboldt Indians	N-SJHL		2	0	2	0	120	15	0	7,50
1948–49	Humboldt Indians	N-SJHL		7	3	4	0	420	36	0	5,14
1949–50	Windsor Spitfires	OHA		11	6	5	0	660	37	0	3,36
1950–51	Windsor Spitfires	OHA		8	–	–	–	480	30	0	3,75
1952–53	Edmonton Flyers	WHL		15	10	5	0	905	53	0	3,51
1953–54	Edmonton Flyers	WHL		13	7	6	0	783	44	2	3,37
1954–55	Edmonton Flyers	WHL		16	11	5	0	1000	43	1	2,58
1955–56	Detroit Red Wings	NHL		10	5	5	–	604	28	0	2,78
1956–57	Detroit Red Wings	NHL		5	1	4	–	300	15	0	3,00
1958–59	Chicago Black Hawks	NHL		6	2	4	–	360	21	0	3,50
1959–60	Chicago Black Hawks	NHL		4	0	4	–	249	14	0	3,37
1960–61	Chicago Black Hawks	NHL		12	8	4	–	772	26	2	2,02
1961–62	Chicago Black Hawks	NHL		12	6	6	–	720	31	2	2,58
1962–63	Chicago Black Hawks	NHL		6	2	4	–	360	25	0	4,17
1963–64	Chicago Black Hawks	NHL		7	3	4	–	408	22	0	3,24
1964–65	Chicago Black Hawks	NHL		13	7	6	–	760	28	1	2,21
1965–66	Chicago Black Hawks	NHL		6	2	4	–	347	22	0	3,80
1966–67	Chicago Black Hawks	NHL		3	1	2	–	176	8	0	2,73
1967–68	St. Louis Blues	NHL		18	8	10	–	1111	45	1	2,43
1968–69	St. Louis Blues	NHL		3	0	2	–	131	5	0	2,29
1969–70	St. Louis Blues	NHL		7	4	3	–	421	21	0	2,99
1970–71	St. Louis Blues	NHL		3	0	3	–	180	9	0	3,00
NHL razem[13]				115	49	65	–	6899	320	6	2,78

Przypisy

1. Glenn Hall Biography. hhof.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
2. Paul Romanuk: Hockey Superstars: All-Time Greats!, Tom 2. Toronto: Scholastic Canada Ltd., 2011. ISBN 978-1-4431-0712-9. Brak numerów stron w książce
3. Matt Higgins: Roy’s Legacy: Spreading the Wings of a Butterfly. The New York Times, 2007-03-08. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
4. Retired Jerseys: Glenn Hall – Chicago Blackhawks – History. blackhawks.nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
5. The top 5 goalies of all-time. NHL, 2011-12-12. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
6. Adam Greuel: NHL: Top 15 Goalies of All TIme. Bleacher Report, 2011-06-09. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
7. originally by Angie Marie: NHL Best and Worst – Best Goalies. Ranker. [dostęp 2016-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-09)]. (ang.).
8. Matt Larkin: The 10 NHL streaks that will never be beaten. The Hockey News, 2015-10-28. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
9. Szymon Szemberg: Hockey’s record for the ages. IIHF, 2009-09-29. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
10. E.M. Swift. Iron Man of the Ice. „Sports Illustrated”, s. 82, 1992-10-27. (ang.). 
11. Doug Sylvester: Hockey Hoopla: The Sequel. Rainbow Horizons Publishing Inc., 1997, s. 49. ISBN 978-1-55319-063-9.
12. The Top 100 NHL players of all-time. thehockeynews.com, 1997. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
13. Glenn Hall Stats and News. nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000074243890
• VIAF: 70770275
• LCCN: n2003093643