Gretchen Parlato

Gretchen Parlato
Ilustracja
Gretchen Parlato
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1976
Los Angeles

Instrumenty

głos

Gatunki

Jazz, fusion

Zawód

wokalistka, producent muzyczny

Aktywność

od 2003

Wydawnictwo

ObliqSound

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Gretchen Parlato (ur. 11 lutego 1976 w Los Angeles) – amerykańska wokalistka jazzowa, grająca też na instrumentach perkusyjnych, producent muzyczny.

Uzdolniona muzycznie, stała się jedną z najbardziej obiecujących wokalistek jazzowych Wschodniego Wybrzeża Stanów Zjednoczonych[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Gretchen Parlato urodziła się jako córka Davida Parlato, basisty jazzowego i Judy Frisk, artystki sztuk wizualnych[2] i muzyka[3]. Wychowywała się w rodzinie artystycznej. Jej dziadek ze strony ojca, Charlie Parlato, był trębaczem i wokalistą jazzowym, natomiast dziadek ze strony matki, Caleb Frisk, szwedzkim inżynierem dźwięku. Jej siostra jest projektantką graficzną, a wuj – aktorem[2]. Gdy miała dwa lata, matka nagrała ją podczas kąpieli. Już wtedy jej rodzice, którzy oboje byli muzykami, stwierdzili u swej córki muzyczny potencjał[4]. Sama artystka w wywiadzie udzielonym Roseannie Vitro i zamieszczonym w JazzTimes stwierdziła, że śpiewała przez całe życie, a mając 15 spostrzegła, że śpiew jest jej życiowym powołaniem. Wcześniej myślała o karierze aktorki, nauczycielki lub weterynarza[5].

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Parlato uczęszczała do Los Angeles County High School for the Arts, później ukończyła studia na Uniwersytecie Kalifornijskim zdobywając stopień bakalaureat w specjalności: etnografia muzyczna/nauka o jazzie[6]. W 2001 roku została przyjęta do Thelonious Monk Institute of Jazz Performance, jako pierwsza w historii tego instytutu wokalistka[7].

Kariera artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 2003 roku Parlato przeprowadziła się do Nowego Jorku[6]. W 2004 roku wygrała prestiżowy konkurs Thelonious Monk International Jazz Vocals Competition[8]. W 2005 roku wydała własnym nakładem swój debiutancki album, Gretchen Parlato, nagrany 16 i 17 grudnia 2004 roku w nowojorskim Coyote Studios[9]. W latach następnych utwierdziła swoją pozycję odbywając trasy z własnym zespołem lub uczestnicząc w koncertach takich artystów jak: Wayne Shorter, Oscar Castro-Neves, Gal Costa, Ivan Lins i Dianne Reeves. Uczestniczyła w sesjach nagraniowych Terence’a Blancharda (album Flow nominowany w 2005 roku do nagrody Grammy), Kenny’ego Barrona (album The Traveler) i Esperanzy Spalding (album Esperanza Spalding z 2008 roku)[6].

Gretchen Parlato podczas występu na Healdsburg Jazz Festival (2010)

W 2009 roku wystąpiła w dokumentalnej serii Icons Among Us: Jazz In The Present Tense[6]. W tym samym roku zadebiutowała pod szyldem wytwórni płytowej ObliqSound wydając swój album In a Dream[10]. Projekt graficzny okładki albumu wykonała jej matka[11]. W nagraniu materiału muzycznego wzięli udział: gitarzysta i wokalista Lionel Loueke, klawiszowiec Aaron Parks, basista Derrick Hodge i perkusista Kendrick Scott. Na albumie znalazły się jej wersje utworów klasyków jazzu: „Butterfly” Herbiego Hancocka, „E.S.P.” Wayne’a Shortera i „Azure” Duke’a Ellingtona. Artystka zamieściła również w dwóch utworach swój zarejestrowany głos z okresu, gdy miała dwa lata[12].

Dobra wokalistka, kusi nas żeby pomyśleć, poszukująca subtelności w pracy z utworem. Parlato czyni piosenki subtelnymi, pozornie bez wysiłku. Wymaga to nie lada odwagi: utrzymanie tej łagodności, blasku, a może nawet geniuszu…

Michael J. West, Washington City Paper[13]

W 2011 roku został wydany trzeci album Parlato, The Lost and Found, przynoszący zróżnicowane stylistycznie utwory, z których kilka sama skomponowała: „Winter Wind”, utrzymany w stylu post-bop czy „Better Than” mający klimat rozmarzonej pop ballady. W nagraniu albumu wzięli udział: klawiszowiec Taylor Eigsti, basista Derrick Hodge i perkusista Kendrick Scott, z gościnnym udziałem saksofonisty tenorowego Dayny Stephensa (w kilku nagraniach)[14].

W 2013 roku ukazał się jej album koncertowy, Live in NYC, będący zapisem jej koncertu w nowojorskiej Rockwood Hall w 2012 roku[7]. Album wypełniło 9 utworów, pochodzących głównie z jej dwóch ostatnich albumów studyjnych. W nagraniu wzięli udział muzycy: pianista Taylor Eigsti, basista i wokalista Alan Hampton, basista i wokalista Burniss Earl Travis II oraz perkusiści – Mark Guiliana i Kendrick Scott[1]. Do plyty CD dołączona została płyta DVD. Wydanie albumu koncertowego zbiegło się z 10 rocznicą przybycia artystki do Nowego Jorku stając się okazją do uczczenia miasta, które umożliwiło jej muzyczną działalność[13].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • zdobywczyni I miejsca w 2004 Thelonious Monk International Jazz Vocals Competition[6];
  • umieszczona w czołowej dziesiątce Downbeat Magazine 2009 w kategorii: wschodząca gwiazda żeńskiej wokalistyki[6];
  • 2012 – 2. miejsce w kategorii: najlepsza wokalista jazzowa w klasyfikacji Downbeat Magazine[3].
  • 2012 – najlepsza wokalista jazzowa w klasyfikacji Jazz Journalist Association[3].

Styl wykonawczy

[edytuj | edytuj kod]

Parlato śpiewa miękko, ale jej głos, podobnie jak jej idolek: Billie Holiday, João Gilberto i Shirley Horn, jest bardzo elastyczny i ekspresyjny. Jej repertuar obejmuje covery piosenek pop i rhythm and bluesowych oraz klasyczne post-bop utwory z repertuaru Milesa Davisa, Herbiego Hancocka i Wayne’a Shortera. Jeszcze jako studentka Instytutu Theloniousa Monka napisała tekst do „Juju” Shortera, który zamieściła na albumie The Lost and Found[15]. Łącząc zdolność i elegancję klasycznej divy jazzowej z ciekawością i wizją myślących perspektywicznie pionierów jazzu, Parlato stanowi przykład odważnej ewolucji wokalistyki jazzowej. Jedną z jej cech charakterystycznych jest umiejętność włączania do własnej twórczości stylów znajdujących się poza tradycyjnym idiomem jazzowym. Jest ona szczególnie zainteresowana rytmami muzyki brazylijskiej, a legendę bossa-novy Astrud Gilberto zalicza do tych artystów, którzy wywarli na nią największy wpływ. Ten wielokulturowy aspekt swego stylu Parlato rozwijała jeszcze na uniwersytecie kalifornijskim w Los Angeles, gdzie studiowała etnografię muzyczną i jazz[3].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 2005 – Gretchen Parlato
  • 2009 – In a Dream
  • 2011 – The Lost and Found
  • 2013 – Live in NYC
  • 2021 – Flor

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Michael Bailey w: All About Jazz: Gretchen Parlato: Live in NYC. www.allaboutjazz.com. [dostęp 2017-04-28]. (ang.).
  2. ↑ a b Kara Manning w: Jazziz: A Voice All Her Own. www.gretchenparlato.com. [dostęp 2017-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Dan Bolles w: Seven days: Finding Her Voice: Gretchen Parlato. www.sevendaysvt.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  4. ↑ Tomasz Gregorczyk i Janusz Jabłoński w: PR2: Gretchen Parlato: byłam jak gąbka. www.polskieradio.pl. [dostęp 2017-04-26].
  5. ↑ Roseanna Vitro w: JazzTimes: Gretchen Parlato: The Art of Inspiration. jazztimes.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Big Hassle w: All About Jazz: Gretchen Parlato. www.allaboutjazz.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  7. ↑ a b Matt Collar w: AllMusic: Gretchen Parlato – biography. www.allmusic.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  8. ↑ Billboard: Gretchen Parlato, "In a Dream". www.billboard.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  9. ↑ Discogs: Gretchen Parlato – Gretchen Parlato. www.discogs.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  10. ↑ Thelonious Monk Institute of Jazz: Meet – Gretchen Parlato. monkinstitute.org. [dostęp 2017-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-19)]. (ang.).
  11. ↑ AllMusic: Judy Frisk. www.allmusic.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  12. ↑ Michael G. Nastos w: AllMusic: Gretchen Parlato – In a dream. www.allmusic.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  13. ↑ a b Redakcja Jazzarium: Gretchen Parlato dziękuje za 10 lat w NYC albumem live. jazzarium.pl. [dostęp 2017-04-28].
  14. ↑ Ken Dryden w: AllMusic: Gretchen Parlato – The Lost and Found. www.allmusic.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  15. ↑ Thomas Cunniffe w: Jazz History Online: Gretchen Parlato: Finding The Essence. www.jazzhistoryonline.com. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]