Grigorij Ginzburg
| |
| Imię i nazwisko |
Григорий Романович Гинзбург |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Odznaczenia | |
| |
Grigorij Ginzburg, (ros. Григорий Романович Гинзбург, ur. 16 maja?/29 maja 1904 w Niżnym Nowogrodzie; zm. 5 grudnia 1961 w Moskwie) – rosyjski pianista i pedagog muzyczny; laureat IV nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Odznaczony Nagrodą Stalinowską.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie i praca pedagogiczna
[edytuj | edytuj kod]Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat. W 1910 roku został uczniem Aleksandra Goldenweisera. W wieku trzynastu lat rozpoczął naukę w Konserwatorium Moskiewskim na tzw. kursie niższym. Później był studentem tej uczelni (dyplom z wyróżnieniem w 1924)[1]. W latach 1924–1928 odbywał aspiranturę[2]. W 1929 objął stanowisko asystenta w Konserwatorium Moskiewskim. W latach 1935–1961 był profesorem Konserwatorium[3]. Jego uczniami byli m.in. Gleb Akselrod, Sergiusz Dorieński, Aleksiej Skawroński i Daniel Pollack[4].
Konkurs Chopinowski
[edytuj | edytuj kod]W 1922 zadebiutował z orkiestrą, po czym wystąpił w kilku miastach ZSRR[3]. W 1927 roku wziął udział w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie został laureatem IV nagrody. Konkurs wygrał jego rodak Lew Oborin[5]. Występy Ginzburga chwalili m.in. kompozytor Stanisław Niewiadomski, krytyk muzyczny Piotr Rytel, pianista Juliusz Wertheim i pisarz Jarosław Iwaszkiewicz[6].
Dalsza kariera
[edytuj | edytuj kod]W dalszych latach często występował na terenie ZSRR. W 1936 roku ponownie wystąpił w Polsce (w Konserwatorium Warszawskim)[4], a także w Szwajcarii i Szwecji[3]. Po wojnie występował m.in. na Festiwalu Liszta-Bartóka na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1959) i w Jugosławii (1961)[4]. Każdego roku dawał ok. 120 koncertów[3].
W 1961 roku miał nagrać recital dla Polskiego Radia, jednak 5 grudnia zmarł w Moskwie[4].
Repertuar i dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Dysponował bogatym repertuarem, w którym były utwory m.in. Ferenca Liszta, Roberta Schumanna, Antona Rubinsteina, Fryderyka Chopina, Edvarda Griega i Leopolda Godowskiego[3]. Płyty z jego nagraniami zostały wydane m.in. przez wytwórnię Vox Aeterna[7].
Był też kompozytorem. Skomponował kilka fantazji koncertowych[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 45.
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 46.
- ↑ a b c d e Jonathan Summers: Grigory Ginzburg. [w:] A–Z of Pianists [on-line]. naxos.com. [dostęp 2016-03-25]. (ang.).
- ↑ a b c d e Dybowski 2005 ↓, s. 48.
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 21.
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 46–47.
- ↑ Grigori Ginzburg – discography. allmusic.com. [dostęp 2016-03-25]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 45–48. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.