Lycodes vahlii[1] | |||
Reinhardt, 1831 | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
głowik Vahla | ||
Synonimy | |||
|
Głowik Vahla[2], głąbik Vahla[2], likowal[2], likod Vahla[2] (Lycodes vahlii) – gatunek ryby z rodziny węgorzycowatych (Zoarcidae)
Północny Atlantyk, we wschodniej części od Morza Barentsa do Kattegatu, w części zachodniej od Grenlandii do Nowej Fundlandii[3].
Ryba żyjąca nad dnem mulistym w strefie szelfu kontynentalnego, na głębokości od 65 do 500 m w temperaturze 0–3° C[4].
Dorasta maksymalnie do 40 cm, przeważnie jednak do 20 cm[4]. Ciało wydłużone, węgorzowate o okrągłym przekroju, zwężające się. Głowa mała, szeroki otwór gębowy. Ciało pokryte bardzo drobną łuską, głowa bezłuska. Płetwa grzbietowa, ogonowa i odbytowa zrośnięte w jeden fałd płetwowy. Płetwa brzuszna silnie zredukowana do postaci drobnych wypustków na podgardlu.
Ubarwienie bardzo zmienne, grzbiet przeważnie brunatny do oliwkowego, z ciemnymi rozmytymi plamami i pasami. Brzuch jasnoszary lub biały ze srebrzystym połyskiem. Płetwa grzbietowa z ciemnymi poprzecznymi pasami.
Odżywia się drobnymi zwierzętami żyjącymi na dnie.
Tarło odbywa się od lipca do października. Samice, w zależności od wielkości, składają od 30 do 90 jaj o średnicy 4,5 mm[4].
Jest ważnym źródłem pokarmu cennych dla człowieka gatunków ryb, m.in. halibuta białego, halibuta czarnego, brosmy i molwy[4].