HMS Atherstone (1986)

HMS Atherstone

HMS „Atherstone” w 2011
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Vosper Thornycroft w Southampton
Położenie stępki	2 stycznia 1985
Wodowanie	1 marca 1986
Royal Navy
Nazwa	HMS Atherstone
Wejście do służby	30 stycznia 1987
Wycofanie ze służby	27 października 2017
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Atherstone – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1987 do 2017 roku. Nosił numer burtowy M 38. Był trzecim okrętem o tej nazwie, od miasta Atherstone.

Budowa

Okręt był dziesiątą z kolei jednostką, a jedenastą faktycznie zbudowaną, z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Budowę zamówiono 14 grudnia 1982 roku razem z HMS „Hurworth” w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu^[2][1]. Umowne położenie stępki miało miejsce dopiero 2 stycznia 1985 roku^[2]. Okręt wodowano 1 marca 1986 roku, a wcielono do służby po ukończeniu 30 stycznia 1987 roku, jako jedenasty okręt typu^[1]. Nazwa pochodziła od miasta Atherstone znanego z polowania na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu. Był trzecim okrętem o tej nazwie^[3]. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów^[2].

Opis

 Osobny artykuł: Niszczyciele min typu Hunt.

HMS „Atherstone” w 2009 roku

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[2]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[2]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[1]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[2]. Załoga liczyła pierwotnie 45 osób, w tym 6 oficerów^[1].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm, lecz już do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[1]. Mogły być również montowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[1]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[4]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[1][4].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston(inne języki)-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[1]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze^[1]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[1]. W przeciwieństwie do innych okrętów typu, na „Atherstone” nie przeprowadzono wymiany silników^[3].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes(inne języki) Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[1]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[1]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[1]. W latach 2004–2005 brytyjskie okręty otrzymały nowy sonar 2193^[5][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[1]. Po 1990 roku okręty typu Hunt otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[1]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[5][4].

Po wejściu do służby „Atherstone” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min lub nowszego typu PAP 105^[1]. Okręty tego typu ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[1]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[4]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C^[4].

Służba

HMS „Atherstone” z HMS „Grimsby” na Bliskim Wschodzie w 2009 roku

HMS „Atherstone” (numer burtowy M 38) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 30 stycznia 1987 roku^[1]. Został przydzielony początkowo do 3 Eskadry Niszczycieli Min (3nd MCM Squadron)^[2]. Później w XXI wieku wchodził w skład 2 Eskadry Niszczycieli Min w Portsmouth. Nosił nieoficjalny przydomek Crazy A (pol. szalony A)^[6].

13 sierpnia 1990 roku wypłynął z Rosyth na wschodnie Morze Śródziemne, wraz z bliźniaczymi „Cattistock” i „Hurworth”^[7]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział z tymi okrętami w działaniach przeciwminowych w wojnie w Zatoce Perskiej, w składzie grupy patrolowej X-Ray, za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)^[8]. W kwietniu tego roku powrócił do bazy w Portsmouth^[9]. W 1991 roku też prowadzono na okręcie próby z holowanym sonarem pasywnym COMTASS^[10]. W połowie 1992 roku wraz z dwoma innymi okrętami MCM2 odbył rejs na Morze Śródziemne i Egejskie, ćwicząc z marynarką francuską^[11].

W czerwcu 1998 roku „Atherstone” wziął udział w manewrach BALTOPS na Bałtyku, odwiedzając Gdynię^[12].

Od maja 2012 roku do grudnia 2015 roku okręt stacjonował w Bahrajnie, służąc na wodach Zatoki Perskiej w celu zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w ramach stałej brytyjskiej operacji Kipion^[13]. Przebył wówczas 51 220 mil morskich i odwiedził w toku operacji 12 krajów^[13]. Powrócił do Portsmouth 23 grudnia 2015 roku^[13]. Jego dowódcą pod koniec misji był kmdr ppor. Mark Headley^[13].

W grudniu 2016 roku „Atherstone” został wydokowany w krytej hali stoczni w Portsmouth i miał być poddany modernizacji, w tym wymianie silników, razem z bliźniaczym „Quorn”^[6]. Zdecydowano jednak ostatecznie zamiast tego dla oszczędności wycofać oba okręty ze służby, co nastąpiło 14 grudnia 2017 roku w Portsmouth^[3].

Po wycofaniu ze służby, okręt został kupiony w 2022 roku przez stocznię Harland and Wolff w Belfaście, z zamiarem przystosowania do celów cywilnych oraz wykorzystania części dla bliźniaczego „Quorn” remontowanego dla Litwy^[14].

Przypisy

1. Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
2. Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
3. Royal Navy ship that carries town's name to be scrapped [online], Birmingham Mail, 27 października 2017 [zarchiwizowane z adresu 2018-03-03]  (ang.).
4. Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
5. Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
6. Minehunters go undercover as Quorn and Atherstone begin revamp [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 13 grudnia 2016  (ang.).
7. Key role in crisis. Gulf build-up gets moving. „Navy News”, s. 1, wrzesień 1990. (ang.). 
8. Veteran minehunter Cattistock enters her forties [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 29 marca 2022  (ang.).
9. 'Much work remains in these waters'. „Navy News”, s. 19, czerwiec 1991. (ang.). 
10. Jacek Krzewiński: Royal Navy 1950-1994. Warszawa: Magnum-X, 1995, s. 201. ISBN 83-902554-8-0.
11. Atherstone leads the way. „Navy News”, s. 36, sierpień 1992. (ang.). 
12. Jarosław Ciślak. BALTOPS ′98. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4′98. III, s. 22, lipiec-sierpień 1998. Warszawa. ISSN 1426-529X. 
13. HMS Atherstone returns home after more than three years in the Gulf [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 23 grudnia 2015 [zarchiwizowane z adresu 2016-05-20]  (ang.).
14. Harland & Wolff Acquires Former HMS Atherstone [online], Harland & Wolff, 1 czerwca 2022 [zarchiwizowane z adresu 2023-06-04]  (ang.).

Bibliografia

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).