HMS Brocklesby (1982)

HMS Brocklesby

HMS „Brocklesby” w 2008
Klasa	niszczyciel min
Typ	Hunt
Historia
Stocznia	Vosper Thornycroft w Southampton
Wodowanie	12 stycznia 1982
Royal Navy
Nazwa	HMS Brocklesby
Wejście do służby	3 lutego 1983
Los okrętu	w służbie
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	615 ts standardowa 750 ts pełna
Długość	60 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,4 m
Napęd
2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby
Prędkość	14 węzłów
Uzbrojenie
1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2
Załoga	45
Multimedia w Wikimedia Commons

HMS Brocklesby – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1983 roku. Nosi numer burtowy M 33. Jest trzecim okrętem o tej nazwie.

Budowa

Okręt był piątą zbudowaną jednostką z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt^[1]. Zamówiono go 19 czerwca 1980 roku razem z trzema innymi w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu^[1][2]. Okręt wodowano 12 stycznia 1982 roku, a budowę ukończono i okręt został odebrany przez marynarkę 25 października 1982 roku^[3]. Nazwa pochodziła od wsi Brocklesby. Był trzecim okrętem o tej nazwie^[3].

Opis

 Osobny artykuł: Niszczyciele min typu Hunt.

HMS „Brocklesby” w 2021

Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)^[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts^[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton^[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m^[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów^[2][3].

Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm^[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75^[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01^[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun^[4]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning^[2][4].

Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston(inne języki)-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów^[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze^[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w^[2]. W 2016 roku wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)^[4][5].

Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes(inne języki) Type 1006 lub 1007 (pasmo I)^[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1^[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych^[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193^[4][3]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4^[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53^[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3^[6][4].

Po wejściu do służby „Brocklesby” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić pojazdy nowszego typu PAP 105^[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8^[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku^[4]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C^[4].

Służba

HMS „Brocklesby” w Zatoce Perskiej w 2020

HMS „Brocklesby” (numer burtowy M 33) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 3 lutego 1983 roku^[2]. Został przydzielony do 1 Eskadry Niszczycieli Min (1st MCM Squadron) w Rosyth^[1][7].

Między marcem a sierpniem 1991 roku „Brocklesby” operował w Zatoce Perskiej, wchodząc w skład międzynarodowego zespołu rozminowującego po wojnie w Zatoce Perskiej^[8]. Od 1995 do sierpnia 1996 roku był remontowany w Rosyth^[7]. Po remoncie zmienił port macierzysty na Portsmouth, nadal w składzie 1 Dywizjonu Niszczycieli Min^[7].

Od 10 września 2002 roku do 20 czerwca 2003 roku „Brocklesby” działał na Zatoce Perskiej podczas operacji Iraqi Freedom^[9]. W trakcie działań wojennych, w trzeciej dekadzie marca 2003 roku oczyszczał z min kanał wodny do portu Umm Kasr, jako pierwsza aliancka jednostka wchodząc na akwen z zagrożeniem minowym^[9]. Za działania pod Umm Kasr przyznano mu następnie wyróżnienie bojowe (battle honour)^[3].

W kwietniu i maju 2011 roku „Brocklesby” działał u wybrzeży ogarniętej wojną domową Libii i 29 kwietnia usunął jedną z trzech min postawionych na podejściach do portu Misrata, umożliwiając dostawy pomocy humanitarnej do portu^[10]. Dowodził nim wówczas kmdr ppor. James Byron^[10].

W grudniu 2016 roku „Brocklesby” został ponownie zwodowany po remoncie połączonym z modernizacją w krytej hali stoczni w Portsmouth, podczas którego między innymi wymieniono mu silniki^[5]. W czerwcu 2017 roku rozpoczął próby morskie po remoncie^[11].

W czerwcu 2018 roku „Brocklesby” wyszedł z Portsmouth do Bahrajnu na stałą misję zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej (operacja Kipion)^[12]. W trakcie trzyletniej misji przepłynął 150 000 mil morskich, brał udział w 18 ćwiczeniach lub operacjach i sześciokrotnie zmieniał załogę, po czym powrócił do Portsmouth w październiku 2022 roku (wraz z HMS „Shoreham”)^[13]. Ostatnim dowódcą w jej trakcie był kmdr ppor. Dan Lee^[13].

Przypisy

1. Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
2. Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
3. HMS Brocklesby (M33) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii [dostęp 2024-05-17]  (ang.).
4. Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
5. Minehunters go undercover as Quorn and Atherstone begin revamp [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 13 grudnia 2016  (ang.).
6. Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
7. The long goodbye. 'End of an era' when ships leave Rosyth. „Navy News”, s. 1, 17, grudzień 1995. (ang.). 
8. Little ships put on a big show. „Navy News”, s. 19, lipiec 1991. (ang.). 
9. Krzysztof Kubiak. Royal Navy w operacji „Iraqi Freedom”. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 4/2004. s. 27-28. ISSN 1426-529X. 
10. Brocklesby in the line of fire. „Navy News”, s. 4, czerwiec 2011. (ang.). 
11. HMS Brocklesby na próbach. Altair Agencja Lotnicza, 20 czerwca 2017.
12. Nowa misja HMS Brocklesby. Altair Agencja Lotnicza, 21 czerwca 2018.
13. Families flock around the Brock as minehunter enjoys first traditional homecoming post-lockdown [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 8 października 2022  (ang.).

Bibliografia

• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).