HMS D1 bliźniaczy do HMS D5 | |
Historia | |
Stocznia | |
---|---|
Położenie stępki |
23 lutego 1910 |
Wodowanie |
28 sierpnia 1911 |
Royal Navy | |
Wejście do służby |
19 stycznia 1912 |
Wycofanie ze służby |
3 listopada 1914 |
Los okrętu |
sprzedany i zezłomowany |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
483 ton (wynurzony), |
Długość |
49,7 metry |
Zanurzenie |
4,1 metra |
Napęd | |
silnik spalinowy diesla 1750 KM, silnik elektryczny 550 KM | |
Prędkość |
14 węzłów na powierzchni |
Zasięg |
2500 mil przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
trzy wyrzutni torpedowych 450 mm, armata 76 mm | |
Załoga |
25 |
HMS D5 – brytyjski okręt podwodny typu D. Zbudowany w latach 1910–1911 w Vickers, Barrow-in-Furness, gdzie okręt został wodowany 25 maja 1911 roku. Rozpoczął służbę w Royal Navy 29 listopada 1911 roku. Pierwszym i jedynym dowódcą został Lt. Godfrey Herbert[a].
W 1914 roku D5 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Godfrey Herberta[1].
3 listopada 1914 roku w czasie działań wojennych na Morzu Północnym okręt wszedł na minę około 2 mil od Great Yarmouth, postawioną tego samego dnia przez niemiecki krążownik SMS „Stralsund”[2]. Z katastrofy ocalało tylko pięciu marynarzy z dowódcą.