HMS E1 | |
Historia | |
Stocznia | |
---|---|
Położenie stępki |
14 lutego 1911 |
Wodowanie |
9 listopada 1912 |
Royal Navy | |
Wejście do służby |
6 maja 1913 |
Wycofanie ze służby |
3 kwietnia 1918 |
Los okrętu |
samozatopienie |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
676 ton (wynurzony), |
Długość |
54 metry |
Zanurzenie |
4,7 metra |
Napęd | |
dwa spalinowe silniki disla 1750 KM, dwa silniki elektryczne 600 KM | |
Prędkość |
15 węzłów na powierzchni |
Zasięg |
5600 km przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
cztery wyrzutnie torpedowe 450 mm | |
Załoga |
30 |
HMS E1 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1911–1912 w Chatham Dockyard , w Chatham. Okręt został wodowany 9 listopada 1912 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 6 maja 1913 roku.
W 1914 roku E1 stacjonował w Harwich przydzielony do Ósmej Flotylli Okrętów Podwodnych (8th Submarine Flotilla) pod dowództwem LCdr. Noel F. Laurence'a[1].
Po podpisaniu układu pokojowego pomiędzy Rosją a Cesarstwem Niemieckim, w czasie wojny domowej w Finlandii, siły niemieckie - Ostsee-Division wylądowały w Hanko i w błyskawicznym tempie dotarły do Helsinek. Aby nie oddać okrętu w ręce wroga, 5 kwietnia 1918 roku, załoga zatopiła E1 u wejścia do portu w Helsingfors Bay w Helsinkach[2].