HMS E18 bliźniaczy do E10 | |
Historia | |
Stocznia | |
---|---|
Położenie stępki |
10 lipca 1912 |
Wodowanie |
22 września 1914 |
Royal Navy | |
Wejście do służby |
10 marca 1914 |
Wycofanie ze służby |
18 stycznia 1915 |
Los okrętu |
zagubiony |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
678 ton (wynurzony), |
Długość |
55 metrów |
Zanurzenie |
4,6 metra |
Napęd | |
dwa spalinowe silniki diesla 1600 KM, dwa silniki elektryczne 840 KM | |
Prędkość |
15,25 węzłów na powierzchni |
Zasięg |
5600 km przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
pięć wyrzutni torpedowych 450 mm | |
Wyposażenie | |
działko 76 mm | |
Załoga |
30 |
HMS E10 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1912–1913 w HM Dockyard Chatham, Chatham kosztem 101 900 funtów. Okręt został wodowany 29 listopada 1913 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 10 marca 1914.
W 1914 roku E10 stacjonował w Portsmouth przydzielony do Drugiej Flotylli Okrętów Podwodnych (2nd Submarine Flotilla) pod dowództwem Lt. Cdr. William St. J. Frasera[1]. 18 stycznia 1915 roku po wyjściu na patrol w okolice Helgolandu. W godzinach wieczornych wszelki ślad po okręcie zaginął. Przypuszcza się, że okręt wszedł w niemieckie pole minowe. Cała załoga została uznana za zaginioną.