HMS E42 bliźniaczy do E50 | |
Typ | |
---|---|
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
1 marca 1915 |
Wodowanie |
13 listopada 1916 |
Royal Navy | |
Wejście do służby |
23 stycznia 1917 |
Wycofanie ze służby |
1 lutego 1918 |
Los okrętu |
zatopiony |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
673 tony (wynurzony), |
Długość |
55 metrów |
Zanurzenie |
4,6 metra |
Napęd | |
dwa spalinowe silniki diesla 1600 KM, dwa silniki elektryczne 840 KM | |
Prędkość |
15,25 węzłów na powierzchni |
Zasięg |
5600 km przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
pięć wyrzutni torpedowych 450 mm | |
Wyposażenie | |
działko 76 mm | |
Załoga |
31 |
HMS E50 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1915–1916 w John Brown & Company, Clydebank, gdzie okręt został wodowany 13 listopada 1916 roku. Rozpoczął służbę w Royal Navy 23 stycznia 1917 roku. Pierwszym dowódcą został Lt. Cdr. K. Michell.
19 marca 1917 roku okręt uległ uszkodzeniu w czasie kolizji z niemieckim okrętem podwodnym SM UC-62.
31 stycznia 1918 roku okręt zaginął na Morzu Północnym w okolicach South Dogger Bank Light Vessel. Prawdopodobnie wpadł na niemiecką minę[1].