![]() HMS H28 bliźniaczy do HMS H47 | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
20 października 1917 |
Wodowanie |
19 listopada 1918 |
![]() | |
Wejście do służby |
25 lutego 1920 |
Wycofanie ze służby |
9 lipca 1929 |
Los okrętu |
zatopiony |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
430 ton (wynurzony), |
Długość |
52,12 metra |
Zanurzenie |
4,67 metra |
Napęd | |
silnik spalinowy diesel 480 KM, dwa silniki elektryczne po 620 KM | |
Prędkość |
11,5 węzła na powierzchni |
Zasięg |
1375 mil przy 10 węzłach |
Uzbrojenie | |
1 działko QF 6 pounder Hotchkiss | |
Wyrzutnie torpedowe |
4 wt kal. 533 mm |
Załoga |
22 |
HMS H47 (pennant number - H47) – brytyjski okręt podwodny typu H. Zbudowany w latach 1917–1919 w stoczni William Beardmore and Company w Dalmuir, gdzie okręt został wodowany 19 listopada 1918 roku. Do służby w Royal Navy został przyjęty 25 lutego 1920 roku.
HMS H47 należał do serii okrętów typu H ze zmienioną konstrukcją. Po internowaniu części okrętów budowanych na zlecenie w Stanach Zjednoczonych zapadła decyzja o przeniesieniu produkcji do Wielkiej Brytanii. Od początku 1917 roku do końca 1920 roku w stoczniach Vickers, Cammell Laird, Armstrong Whitworth, Beardmore oraz HM Dockyard wybudowano 23 okręty tego typu.
9 lipca 1929 roku okręt zatonął po kolizji na Morzu Irlandzkim z innym brytyjskim okrętem podwodnym HMS L12[1].