HMS Repulse (1868)

HMS Repulse
Klasa	fregata pancerna
	Historia
Stocznia	Woolwich & Sheerness Dockyard
Położenie stępki	29 kwietnia 1859
Wodowanie	25 kwietnia 1868
	Royal Navy
Wejście do służby	31 stycznia 1870
Los okrętu	sprzedany w 1889
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	6180 dt
Długość	77 m
Szerokość	18 m
Zanurzenie	7,9 m
	Napęd
	6 kotłów parowych, 1 maszyna parowa o mocy 3350 ihp, 1 śruba; ożaglowanie rejowe
Prędkość	12,5 węzła na silniku, 10,5 węzła pod żaglami
	Uzbrojenie
	12 dział kal. 203 mm; 2 działka salutacyjne
Wyrzutnie torpedowe	4 wyrzutnie torped kal. 410 mm
	Opancerzenie
	burty 150 mm, dziób i rufa 110 mm
Załoga	515

HMS Repulse – brytyjska fregata pancerna z XIX wieku. Był to dziewiąty okręt Royal Navy noszący tę nazwę i zarazem ostatni brytyjski okręt liniowy o kadłubie drewnianym.

Konstrukcja

Został zamówiony jako okręt liniowy typu Bulwark. Stępkę pod budowę HMS „Repulse” położono 29 kwietnia 1859 roku w stoczni Woolwich & Sheerness Dockyard, jednak prace wstrzymano w związku z decyzją z 1861 roku o przebudowie okrętu na fregatę pancerną. Prac nie prowadzono do 1866 roku, czekając na rezultaty przebudowy innych drewnianych okrętów. Twórcą zmodyfikowanego projektu był Edward James Reed^[1]. Wodowanie miało miejsce 25 kwietnia 1868 roku, a wejście do służby 31 stycznia 1870 roku^[2].

HMS „Repulse” posiadał artylerię główną kalibru 203 mm rozmieszczoną w bateriach burtowych (po 4 armaty na każdej burcie) i po dwie na fordeku i achterdeku. Działa były ładowane od przodu. Okręt posiadał także cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 410 mm. Opancerzenie powyżej linii wodnej miało grubość 150 mm w pasie głównym, zmniejszając się po stronie dziobowej i rufowej do 110 mm.

„Repulse” był wyposażony w silnik parowy napędzający jedną śrubę. Poza tym miał trzymasztowe ożaglowanie rejowe. Osiągał prędkość do 12,5 węzła na silniku i 10,5 węzła pod żaglami^[3].

Historia służby

Po oddaniu do służby okręt stacjonował przez dwa lata w Queensferry, a następnie przez pięć lat służył jako okręt flagowy na Pacyfiku. Po zakończeniu służby na tym oceanie powrócił w 1877 roku do Wielkiej Brytanii opływając przylądek Horn pod żaglami, jako jedyny brytyjski okręt opancerzony w historii. Po remoncie w latach 1877-1880 stacjonował jako okręt strażniczy w Kingston upon Hull do roku 1885. Później przebywał w rezerwie do 1889 roku, kiedy został sprzedany do rozbiórki^[3].

Przypisy

↑ Parkes 1970 ↓, s. 145.
↑ Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 13.
↑ ^a ^b Parkes 1970 ↓, s. 149.

Bibliografia

Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World's Fighting Ships: 1860-1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 13. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
Oscar Parkes: British Battleships, "Warrior" 1860 to "Vanguard" 1950: a History of Design, Construction and Armament. Londyn: Seeley Services & Co., 1970, s. 145–149. ISBN 978-0-85422-002-1. (ang.).

[CITEREFParkes1970145-1] Parkes 1970 ↓, s. 145.

[CITEREFChesneauKoleśnikCampbell197913-2] Chesneau, Koleśnik i Campbell 1979 ↓, s. 13.

[CITEREFParkes1970149-3] Parkes 1970 ↓, s. 149.

[1]

[2]

[3]