Hachijō-in no Takakura

Hachijō-in no Takakura
八条院高倉
Data urodzenia	ok. 1176/77
Data śmierci	po 1243
Narodowość	japońska
Epoka	Heian, Kamakura

Hachijō-in no Takakura (jap. 八条院高倉 Hachijō-in no Takakura; ur. około 1176/77, zm. po 1243 prawdopodobnie w świątyni Hokke-ji w obecnej prefekturze Nara) – japońska duchowna buddyjska i poetka, tworząca w okresach Heian i Kamakura^[1]^[2]. Zaliczana do Trzydziestu Sześciu Mistrzyń Poezji^[3]. Znana także jako „Takakura no tsubone” i „Daigo-dono”^[2].

Oficjalnie córka Fujiwary no Sanetsuny i Nijō-in no Naishi Mikawy, damy dworu cesarza Nijō, w rzeczywistości nieślubna córka buddyjskiego kapłana Chōkena i księżnej Takamatsu-in Yoshiko, żony (nyoin) cesarza Nijō^[1]^[2]. Wychowana przez poetę Fujiwarę no Shunzei odebrała gruntowne wykształcenie, następnie służyła jako dama dworu swej ciotki księżnej Hachijō-in Akiko (córki cesarza Toby)^[2].

Po śmierci Hachijō-in Akiko (1211), Hachijō-in no Takakura została mniszką i przyjęła imię „Kūnyo”. Początkowo rezydowała w Shōkutei-in (części kompleksu świątynnego Daigo-ji w Kioto wydzielonej dla mniszek), by następnie około 1243 przenieść się do świątyni Hokke-ji. Działając u boku swej uczennicy Jizen przyczyniła się do wzrostu znaczenia Hokke-ji i rozpowszechnienia kultu zgromadzonych tam relikwii, a pośrednio do rozwoju żeńskiego monastycyzmu buddyjskiego w Japonii^[4]^[2].

Czterdzieści trzy utwory autorstwa Hachijō-in no Takakury opublikowane zostały w cesarskich antologiach poezji, w tym siedem w Shinkokin wakashū^[1]. W poezji Hachijō-in no Takakury widoczna jest inspiracja wcześniejszymi utworami, jak np. Man’yōshū^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Robert N. Huey: The Making of Shinkokinshū. Cambridge: Harvard University Asia Center, 2002, s. 68-69. ISBN 978-0-674-00853-3. OCLC 48681868. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Lori Rachelle Meeks: Hokkeji and the Reemergence of Female Monastic Orders in Premodern Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 2010, s. 60-63. ISBN 978-0-8248-3394-7. OCLC 699855393. (ang.).
↑ ^a ^b Eishi Hosoda, Andrew J. Pekarik: The thirty-six immortal women poets: a poetry album with illustrations. Nowy Jork: G. Braziller, 1991, s. 66. ISBN 978-0-8076-1256-9. OCLC 753117968. (ang.).
↑ Bernard Faure: The Power of Denial: Buddhism, Purity, and Gender. Princeton: Princeton University Press, 2009, s. 31. ISBN 978-0-8248-1705-3. OCLC 436084202. (ang.).

[TMS-1] Robert N. Huey: The Making of Shinkokinshū. Cambridge: Harvard University Asia Center, 2002, s. 68-69. ISBN 978-0-674-00853-3. OCLC 48681868. (ang.).

[RFO-2] Lori Rachelle Meeks: Hokkeji and the Reemergence of Female Monastic Orders in Premodern Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 2010, s. 60-63. ISBN 978-0-8248-3394-7. OCLC 699855393. (ang.).

[iwm-3] Eishi Hosoda, Andrew J. Pekarik: The thirty-six immortal women poets: a poetry album with illustrations. Nowy Jork: G. Braziller, 1991, s. 66. ISBN 978-0-8076-1256-9. OCLC 753117968. (ang.).

[POD-4] Bernard Faure: The Power of Denial: Buddhism, Purity, and Gender. Princeton: Princeton University Press, 2009, s. 31. ISBN 978-0-8248-1705-3. OCLC 436084202. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]